छुट्नु र जुट्नु

परदेशको बार्षिक भारीलाई मासिक नाम्लोले उचाल्दै हिडीरहेका पाइलाहरुले फेरी जुट्नु त छुटनुको मार्माहत स्थितिलाई निम्ताइदियो । मिलनमा सूर्योदयको बिहानी जस्तै लाग्ने र बिछोडमा सूर्यास्तको मलिनो किरण जस्तै लाग्ने जिन्दगीको रितलाई आत्मसाथ गरेर हिड्नु नै मानव जीवनको पहिलो धर्म रहेछ वा भनौ जुट्दा कल्पनाको सन्सार त्यागेर यथार्तमा रमाउनुको मजा अर्कै हुने भने छुटदा कल्पनामा तैरिएका दिर्घकालीन योजनाहरुले बाटो बिराउने हुन् की भन्ने डर । मानव चरित्रका यस्तै जीवन चरित मार्गबाट गुज्रिरहेका यावत परिस्थितिहरुलाई मनको चित्रपटमा उतार्दै रजतपट बनाएर प्रस्तुत गर्दा पाइने अनुभूतिहरूको संगालो जस्तै देखीने रहेछ जीवनको गोरेको मातृभूमी र जन्मथलोमा रमाउन पाउदा । धर्ति भित्रको द्वारमा प्रबेश गर्दा लाग्छ जीवनमा चाहेजति खुसी र हाँसो मिल्यो । बाहिरी मुलुक जतिसुकै सुबिधा सम्पन्न भएपनि असहज लाग्ने मनको बाँधलाई राम्ररी थुन्न उही बुद्धको काख र सगरामाथाको साथ नै चाहिने । सुन्दरताको बर्णन गर्न शेसनागका जिब्रोले नभ्याउने देशका नागरिक हामीलाई अरुको कृतिम सुन्दरताको दृश्यले किन मोहित पार्थ्यो र ?

जति नै अन्तराष्ट्रिय नाम चलेका खाध्य बेच्ने होटल हरु किन नहुन, गगनचुम्बी महल किन नहुन, सफा सुन्दर बातावरणमा गुडीरहेका सफा र चिल्ला कारहरु किन नहुन आफूलाई त्यै मोफसलको गुन्द्रुक, ढेडो, मकै, भटमास खेतमा टक्क बसेको खरको झुपडीमा ओछ्याइएका राडीपाखी र गुन्द्री काम्लो नै प्यारो लाग्ने । सामाजिक सत्कारमा बेरिएको सस्कारले दर्शाएको पारिवारिक शब्दावली नै प्यारो लाग्ने । लाग्छ अब मातृभूमीलाई छोडेर काही जादिन।

मनमा सधै सदाशयता बोकेको समाजमा उदभाव जगाएर बस्नुको मजा छोडेर बैभवको आशा बोकेर मनलाई शब्दसन्धीमा कैद गराई छुटनुको पीडाबोध दयनीय नै हुन्छ । मातृभूमिको माया र पारिवारिक खुसीको दिनचर्यामा आफ्नो कोमल भावना लाई राखेर खुसी भविष्यको सांगलोमा बाँधी कठोर बनेर बिछोडिनु पर्ने विदारक स्थितिले कसको मनमा आन्दोलनको राँको नसल्केला र ? रहर संगै लड्दा लड्दै समयको बाध्यताले कुठाराघात गरेपछी कायरै बनेर भएपनि जन्भूमि छोड्नु पर्ने । जँहा जन्म लिएर आँगनमा बामे सर्न थालियो, तोतेबोली बोल्न सिकियो त्यही आँगनलाई नयनका अश्रु धाराले भिजाउदै निरिह र एक्लो महशुस गर्दै मुटुको एक ढिक्का अनन्तकालसम्मको जीवन साहारालाई आँशु उपहार छोडी बाटो लाग्नु पर्ने कस्तो जीवन यो ? जति अतितले बाटो टाढा पार्दै जान्छ त्यति नै स्मृतिको साँझले पीडाको छहारीमा बास गर्न थाल्छ ।

फेरी मनमनै कल्पना गर्छु समयले बगेका परिताप अनि मुस्कानमय क्षणले फाटेका मनहरुलाई टालटुल गरी सिउनको लागी सबैको मनमा हर्षोल्लासका साथ तम्सिएर नयाँ बर्ष पनि नजिकै आइरहेको छ । एक्लोपनाको आस्था, भरोसामा बिस्वासको दियोले उजेलो पार्ने प्रयास स्वरूप मिलन बिछोड बिचको स्नेह र पारिला कथाहरुमा विपक्ष बनेर आइलाग्ने "बिछोड' लाई नयाँ बर्षले निमिटयान्न पार्न सहयोग गर्दै, मिलनको गाथा बोकेर खिसिक्क दांत देखाउदै झुल्कियोस नयाँ बिहानी अनन्तसम्म नयाँ बनेर । आशा गरौ २००९ ले छुटाएर २०१० लाई जुटाउदा बाँकी बिस्मृतिका क्षणहरुले पार पाउन । विश्वभरी जरो गाडेर बसेको अफवाह, अतिरंजन र उदबेगहरुलाई सिंनित पार्दै गनिमत व्यवहारमा कोविद व्यक्तित्वका बिनयीहरुको बिगबिगी बढोस ।

साथै
नयाँ बर्ष २०१० को सम्पूर्ण ब्लगर मित्रहरु,पाठकवर्ग र समस्त नेपालीहरुमा मंगलमय शुभकामना !!

बाँकी यता >>

गजल

बिर्से माया गालि दिए है प्रिय

 बाटो पर्दा पाली दिए है प्रिय

सारेको छु गुलाब तिम्रै लागि

फर्केर पानी हाली दिए है प्रिय

मृत्युशैयामा सुत्न पुगेछु भने

आफैले आगो बालि दिए है प्रिय

चकमन्न रातमा ब्युझाउन आए

सपना सबै टालि दिए है प्रिय

समाजलाई शोक परेको बेला

तिम्ले नि तालि दिए है प्रिय

बाँकी यता >>

शुभकामना

बाँकी यता >>

गजल

गजलको आँगनबाट टाढीएको पनि धेरै भैसकेछ । एक दुई शेर सम्म त मुस्किलले जुराइन्छ त्यसपछी अडकिन्छ बिचैमा । करिब ५-६ महिना पहिले यो गजलको पूरा रुप (लामो रुपमा) नेपाल प्लसमा पनि प्रकासित भैसकेको छ । आज ब्लगलाई निरन्तरता दिन भनी काटकुट पारेर राखेको छु अलि काँचकाचै जस्तो छ ।

 चोट लिएर पनि बाहीर हाँसियो

 साथै नपाएपनी जीवन बाँचियो

स्वार्थ रोज्नेले आँगन नकुल्चेपनि

रोदनका पीडा मुस्कानमै राखियो

    

वाचा कसमको अतित मेटेर सबै

    भूल यौवनको भनी देउता भाकीयो
         

भेटाउने गोरेटो छुटाउने दोबाटो

सम्झेर मनको बाँध अन्तै सारीयो

बाँकी यता >>

सिकारु बर्षदिनमा... गोरेटो र ब्लगरहरु...

हिजो जस्तै लाग्छ बिधुतिय तरंगमा तरंगीदै ब्लगीङ यात्रा शुरु गरी गुगुलको बृहत संसारभित्रको कुनै कणमा प्रवेश गरेको तर चलिरहेको घण्टाघरको घण्टीले बर्षदिनको संकेत गरिसकेछ । बशबिहिन समयको गतिलाई पछयाउदै सिकारु बनि हिडीरहेको यो गोरेटो सँग गाँसिएका बार्षिक साइनोहरु कस्ता रहे ? सिकारु जन्माउन अभिप्रेरित गर्ने र उत्प्रेरणा जगाउने जो कोहिलाई पनि बिर्सन सक्दिन आजको दिनमा ।
जन्म
बिज्ञानको चमत्कारमा होस वा भगवानकै लिलामा सबै कुराहरुमा बाँधक या साधक बनेर कुनै न कुनै रुपमा त्यही मायारुपी किराले आक्रमण गरेको कुरालाई नकार्न सकिदैन । चर्चित तानासाह देखि साधुसन्त सम्म, भगवानदेखि राक्षस सम्म,अनाडी देखि चतुर सम्म सबैको जीवनलाई कुनै न कुनै रुपले यो मायारुपी लहरोले बेरेकै छ । मेरो जीवनमा पनि तेस्तै भयो जसले सिकाइन माया गर्न, मिलनमा रमाउन अनि पीडा भुल्न उनैले फेरी तिनै कुरालाई उल्ट्याइदिइन । मायामा मेरो अबुझपन र कच्चापनलाई औल्याउदै नामलाई पुच्चर भिराएर जसले छोडिन त्यही बेचैनीलाई पछयाउदै गोरेटो जन्माए मैले पनि । प्रेमका इतिहासका (मिलन वा बिछोडमा) पानाहरुमा जस्तो मोनालिसा, ताजमहल या रानीमहल जस्ता महान कार्यहरु गरेर त्यो क्षणलाई अमर राख्न नसकेपनि सानो गोरेटो बनाएर हिडने दुस्साहास गर्न अभिप्रेरित गर्‍यो अतितले मलाई अनि न्वारन भयो सिकारुको फगत अन्त्यहिन प्रेमको नामलाई स्वीकारी बर्तमान सँग रमाउन । नाम सँगको फूर्कोले आधा दशक पुरा गरेपनि ब्लगमा औपचारिक रुपमा भर्खर एक बर्षको बालक भाएछ सिकारु ।
उत्प्रेरणा र मार्गदर्शन
एक हिसाबले सोच्दा मैले ठिकै पनि गरे जस्तो लाग्छ । सानो समयको अन्तरालभित्र यतिका साथी-संगीहरुको माझमा रमाउने अनि सिकारु बनेरै धेरै कुरा सिक्ने अवसर मिल्यो मलाई । जाबो एउटा बिछोडको लागी यति गर्नुपर्ने त के नै थियो र ? यो त जीवनको प्रकृया नै हो भन्थे शुरु शुरुमा त तर आज समयको घडी संगै बहकीदा लाग्छ मलाई सिकारु बनाएर जानेले अर्को मन भुलाउने अनि बेदना पोख्ने र कहिलेकाही रमाउने अवसर पनि दिलाएर गइन । त्यही कच्चापन र अबुझपनको भागदौडमा जन्मीएको गोरेटोले आज बषदिनको यात्रा पुरा गरेको छ ।
शुरुका दिनहरुमा निरन्तरता दिने कुराले अल्मल्यायो पनि । एक हप्ते खजाना लिएर उपस्थित हुने वाचाले अहिले कहीलेकाही दुई हप्ता पनि पुग्ने गरेको छ तर जे होस बेलामौकामा अर्धबिराम लागेपनि पूर्णबिराम भने लगाईसकेको छैन यो गोरेटोलाई । साहित्यिक र उच्च हस्तीहरुका बिचमा म कसरी उँभिन सकुला र जस्तो पनि लागेको हो । नगन्य रुपमा प्रकासित हुने मेरा झारेझुरे रचनाले के म यो गोरेटोमा टिक्न सकुला र जस्तो पनि नलागेको होइन तर जे होस मित्रहरुको हौसला, सुझाव, सल्लाह र प्रोत्साहनले आजसम्म हातेमालो गर्ने अवसर मिल्यो मलाई । त्सैले तपाईहरुको मार्गदर्शन नै मेरो अतित भुलेर बर्तमान खोतल्ने करौति भएको छ ।
यही ब्लगको शुरुवात संगै तपाइहरुले बर्षाएका कोशेलीहरु र पोका-पन्तेराहरुको त जति तारिफ गरेपनि कमै हुन्छ । तैपनि बर्षदिनको यो घडीमा एकपटक फेरी घुम्न मन लाग्यो बार्षिक सेरोफेरो ।
ब्लगको दुनिया चाहार्ने क्रममा पहिलो पटक को छिराइमा मोहित गराउन सफल भोजपुरे ब्लगका चन्द्रबान्तवा राई संगको सहयात्रा र ब्लग उब्जाउन उत्साहित गर्ने चौतारीका संगम संगको मिठो भलाकुसारी नै उत्साहको शिखर बन्नपुग्यो । ब्लग ब्यानर बनाउन भरपुर सहयोग गर्दै प्रफुल्लीत पार्ने बी जे दुम्माली र गोरेटो कोर्न उत्साहित गर्ने चौतारीका संगम प्रति हार्दिक् आभार ।
गोरेटो र सहयात्रीहरु
नेपाली ब्लगरहरुको भबिष्यलाई सुनिश्चित गर्न कम्मर कसेर आगाडी बढदै पहिलो अनलाइन ब्लगर बेला सम्पन्न गरेर एउटा नमुना बन्न सफल दौतरीको जति तारिफ गरेपनि कमै हुन्छ तैपनि एकपटक फेरी सफलताको शुभकामना । ब्लगीङ यात्रामा सम्पूर्ण मर-मसलायुक्त खजानाहरुको जानकारी दिदै नियमित सहयोग गर्दै गोरेटो धाउने आफ्नै बिचार अभिब्यक्तीका ब्ल. गुरु दिलीप आचार्य, लामो समयदेखि ब्लग चलाउदै यथेष्ट जानकारी सहित रमाइला अनि चौतर्फी कुराहरुलाई साथमा लिएर चारैतिर पुगी हौसला दिलाउने बसन्त गौतम, गल्तिलाई पूर्णबिराम लागाउन सहयोग गर्दै भाषागत त्रुटीमा पनि खबरदारी गराउने केफ मंगलका जोतारे धाइबा (जीवन कार्की), साहित्यलाई सर्वत्र फिजाउदै बिभिन्न सुगन्ध लिएर आउने साहित्य संसारका दीपक जडीत, ब्लगमा रमाउन उत्साहित गर्दै निरन्तर सहयोग गर्ने आफ्नै संसारका बेदनाथ (उमेश), तस्बिर बाटै संसार झल्काउने फोटो यात्राकी सुजन आचार्य, आफ्ना भावनालाई बिभिन्न आकारमा प्रस्तुत गर्दै नयाँ-नयाँ सहयोग गर्ने आकार पोस्ट का आकार, उच्च प्रतिभा बोकेर कुटीमा रम्दै कहिलेकाही कुटीको झ्यालबाट गोरेटो चियाउने कुटीकी कैलाश, गफगाफ संगै रमाइला प्रस्तुति सहित लहरिने रोचक गफगाफका प्रवेश पौडेल (उजेली), आफ्नै पलहरुमा खेल्दै नियमित मिठा सुझाव र सल्लाह दिने आफ्नै पलहरुका बी. जे. बान्तवा दुम्माली, साहित्यका सुवास छर्दै मन्त्रमुग्ध पार्ने साहित्य संसारका बिमल गौतम, साहित्य साधनालाई साथैमा लिएर नयाँ-नयाँ खुराक दिने साधना शर्मा । यहाँहरु सम्पूर्णमा हार्दिक कृतज्ञता ब्यक्त गर्न चाहछु
यसरी नै अमूल्य रायहरु पोख्दै सिकारुलाई हातमा हात मिलाएर माथि उठाउन आउने सपना संसारमा रमाउदै हिडने सपना संसारका प्रदीप श्री, आफ्नै संगहका मिलन लम्साल, ब्लगको दुनियालाई एकत्रीत गरी एउटै छाता ओढाउन खोज्ने दौतरीका सम्पूर्ण टीम, कम्प्युटर सम्बन्धी जानकारी पस्केर राहत प्रदान गर्ने कम्प्युटर नेपाली का कृष्ण पोखरेल, रमाइला पक्षहरु समेटदै भबिष्यका सपनाहरुलाई जिवित राख्न सिकाउने नेभर स्टप ड्रीमिङ का दिपेन्द्र, अँधेरी रातलाई कुर्दै उज्यालो पर्खने कृष्णपक्षका कृष्ण थापा, चेतनाका भावहरुलाई पोखेर यथार्तमा रम्ने चेतनाका दूर्जेय, आफ्नै बिस्वासकी आशा गुरुङ, छोटा तर मिठा प्रस्तुती कोर्ने दीप श्रेष्ठ, कहिले चिसो त कहिले तातो हावामा मडारिने हाम्रै नेपालका हावा, यात्रालाई साहित्यमा रुपान्तरण गर्ने यात्राका सुस्केराका दिनेशराज, नेपाली मनका शिव प्रकाश प्रति पनि धेरै-धेरै धन्यबाद । त्यैगरी फूर्सदको समललाई खेर नफाली सिकारुलाई सुझाव दिन आउने अन्त्यहीन शुरुवातका चूडामणि भट्टराई, ब्लगलाई निरन्तरता दिन जोस्याउने गुल्मि दर्शनका सन्जु मगर ट्रेकीङकी रस्मिन, साहित्य बिचार र बिबिधका अर्जुन दुङमेन, जिन्दगीका तितामीठा पानामा रम्ने बिमल, बिचार र स्वतन्त्रता मञ्चका गोकुल ढकाल, आफ्नै आवाजका केशब घिमीरे, अन्तर बिचारका कलमबिर घोताने, छुट्टै पहिचानका समीर, कटुवालका मदन, अजबगजबका एन. के. एम., वियोगमा छहारी धाउने सार्थक सिम्खडा, संगमका प्रबिण थापा, नुवाकोटका सिताराम वस्ती, सहपाठी बनेर आउने कीरण राई, दौतरीका नेपालियन, प्रतिभाका धनी शेखर के सी, माउरोका साथीहरु, यात्राका सुमीरान,अनलाइन खसखसका राजेश यस्तै सहयोगको राहत स्वरुप सिकारुमा प्रवेश गर्ने द किराँत नयाँ प्रवेश भाई, बिचारका आकाश लगायत बेला-बेलामा रचना पठाएर सहयोग गर्ने छबिलाला दाजु साथै गोरेटो सँग सम्बन्धित सम्पूर्ण फलोवर्स, फेसबुकबाट जोडीने आदरणिय मित्रहरु लाई पनि बिशेश आभार गर्दै नाम लेख्न छुटेका ब्लगरहरुप्रति पनि क्षमा माग्दै धेरै धन्यबाद ज्ञापन गर्न चाहन्छु । ईमेलमा उस्काउने साथीहरु, भेटमा जोश दिने साथीहरु र अन्जानमा कोही छुटन गएकोमा वहाँहरुलाई पनि बार्षिक यात्रामा साथ दिनुभएकोमा धन्यबादका शब्दहरु समर्पित गर्न चाहन्छु र उल्लेखित सबैबाट आउदा दिनहरुमा अझ बढी माया हौसला र गल्तिहरुमा पूर्णबिराम लगाउन सक्ने तार्किक
प्रतिक्रियाहरुको अपेक्षा राख्दछु । happy blogging ....

बाँकी यता >>

प्रतिबद्धता (लघुकथा)

कथामा चोटिला र पेचिला द्वन्द्व सहित उत्कृष्ट कलामा प्रस्तुत गर्न दिलीप दाईका लघुकथा मा अति यथार्त अनि सच्चाई पाइन्छ । बर्षा हिउँद जस्तो समय पारेर म पनि कहिलेकाही रमाउन पुग्छु लघुकथामा । गैरमुलुकमा रहदा पनि संगी-साथीहरु बिच नराम्रो सँग जरागाडीरहेको एउटा तितो सत्यरुपि कुरालाई लक्षित गर्दै कथा लेख्न झक्झक्यायो यो परिवेश अनि समयले मलाई । बाँकी कथाबाटै...

सधै झै आजपनि उठेर काममा जानुपर्ने बेला भैसक्यो । शरीर शिथिल भएको छ । नसुत्नुको कारण टाउको झन्झनी दु:खेको छ । आँखा खुलेको छैन । बजिरहेको अलार्मलाई २० मिनेट बढाई फेरि निदाउने कोशिस गर्छ उ ।

२० मेनेट पछि फेरि अलार्म बज्छ । निदाउनै लागेको बेला बजेको आवाजसंगै उठछ सकी-नसकी । एक त हिजो तास खेलेर पैसा हारेको टेन्सन दोस्रो काममा जान ढिला भैसकेको बेलालाई मनन गर्दै हत्तपत्त मुखमा पानी छ्याप्दै २ टुक्रा पिरो खुर्सानीको भेडी खल्तिमा बोकेर बजिरहेको गाडीको हर्नलाई भेट्टाउन पुग्छ । डयुटीमा पुगेपछि अबेर हुनुले म्यानेजरको टीका-टीप्पणी त छदैछ फेरी रातभरीको अनिद्राको कारण निद्राले पनि उत्तिकै सताइरहेको छ जब निद्राले झुप्प-झुप्प पार्छ खल्तिमा भएको पिरो खुर्सानीलाई करयाम्म टोक्छ । त्यही पिरोलाई आधार बनाउदै निद्रा भगाउदै काम गर्छ । सोच्न शुरु गर्छ । "म यति टाढादेखि गाउँघर र देशलाई छोडेर २-४ पैसा कमाउने ध्येय लिएर रातदिन पसिना बगाउछु परिवार अनि उनैको सम्झनामा । यसरी सधैको बर्बादिमा कति बस्नु? म यो जीवनको उद्देश्य पन्छाएर किन बौलाइरहेको छु ।" यस्तै कुरा सोच्दै अब आइन्दा तास जुवा तथा अनैतिक काम नगर्ने प्रतिबद्धता सहित घर फर्किन्छ । आवसमा आउछ । फ्रेस हुन्छ

साथीहरुको चाला उहि छ । तेरो मेरो भन्दै लडाउदैछन तासका पत्त्तिहरुलाई । मुखमा रयाल चुहाउछ आज त हिजो हारेको पैसा उठाउनै पर्छ भन्नेकुरा सोच्छ । त्यो उठाएपछि कहिल्यै नखेल्ने नयाँ प्रतिबद्धता जनाउदै फेरि बस्छ। एकछिन भन्दाभन्दै रात बितिसक्यो उजेलो भयो हिजोको पैसा उठने त कुरै छोडौ आज पनि चुना लाइसकेको छ धेरै नै । मोबाइलको घण्टी बज्छ । उठाउदैन, धेरै पटक नै भएपछि बिस्तारै उठाएर कुरा गर्छ । परिवारको फोन हुन्छ । एकैछिन कुरा गर्छ । गर्दागर्दै आफूले एकैछिनपछि कल् ब्याक गर्ने प्रतिबद्धता जनाउदै राख्न लगाउछ ।

अबत डुयुटीमा जने बेला पनि भै सक्यो । गएन भने हिजोको म्यानेजरको भर्वल वार्निङ पाइसकेको छ । जुरुक्क उठेर बाथरूम पस्छ नुहाइवरि बिस्तारामा बसेर सोच्न शुरु गर्छ । धत यसरी बिग्रेको ब्रदि जस्तै भएर कति दिन म यो मरुभूमि संग पाकेर बस्ने ? बिचरा हिजो सुन्तलिले तार गर्दा पनि बोल्नै नदिई राख्न लगाए । कमाई हुने अलि अलि तलब पनि हारेर के पठाउने घर ? कान्छा साहुले हालीदिएको ऋण बढाएर कति पुरयाउने हो था छैन । आमालाई कति दु:ख दिएको होला त्यसले । पारिवारिक सोचमा डुब्छ, भावुक बन्छ अबदेखि नखेल्ने बाचासहित दराजबाट एउटा डायरी निकाली सम्पूर्ण वाचा सहितका प्रतिबद्धताहरु पानामा उतारि त्यही दुई टुक्रा खुर्सानी गोजिमा राखेर कामतिर लाग्छ । काममा गयो ढिलो नभएको कारण आज केहि सुन्नु परेन । दिनभर पिरोलाई साहारा बनाउदै सकायो त्यो दिन अनि आवासमा फर्कियो ।

कोठामा आयो । साथीहरु गुजुमुज्ज परेर खेल्दै रमाउदैछन । यसो सोच्छ, बिहानको वाचा-कसमका प्रतिबद्धताहरु । दराजबाट बिहान प्रतिबद्धता जनाई लेखेको डायरी निकाल्छ । दुई लाइन थप्छ ।

"आज अन्तिम दिन मात्र भोलि देखि पक्का खेल्दिन"

त्यसपछि डियुटीको युनिफर्म सँगै हातभरि तास समाएर बस्छ ।

बाँकी यता >>

बुहारी

अलि पहीले सामाजिक ,मूल्य र मान्यताको नाम बेचेर समाजको दायराभित्र जरो गाडेर बसेको अन्धबिस्वास रुपि भावनालाई चिरफार गर्ने एउटा कविता रचेको थिए । त्सैलाई राखेर टार्ने कोसिस गर्दै छु आज । वास्तवमा नेपाली समाजमा एउटी नारीले कसैको घरमा बुहारीको रुप लिएर प्रबेश गरेपछि (बिषेश गाउँ घरमा) उनिप्रति समाजले हेर्ने हेराई र बुहारीलाई दल्नुपर्छ भन्ने सासुको मानसिकता नफेरिदा उनिले झेल्नुपर्ने कठिनाइहरुका बाबजुद पनि दिनरात खटेर परदेशिएको जीवनसाथीको मिलन सम्झेर बिताएका दिनहरुका केहि झलकहरु कविता मार्फत पस्केको छु । अलि काँचो-काँचो छ । हुनपनि आजभन्दा करिब ३ बर्ष अगाडी रचेको । जस्ताको तस्तै राखे फेरबदल नगरीकनै।


मिर्मिरे उषालाई अंगालो मार्दै
कुखुरी काँ को अलार्म घडि संगै
झुल्के घामले मुख नखोल्दै
पोत्ने हातमा लिएर
झुपडीका दैला ठेलाहरुमा
जाग्यौ लिप्नलाई तिमी

आँखाभरी रहर पालेर
फुङ्ग उडेको अनुहार बोकेर
भावहीन, चेतनाहीन
रुन्चे बिहानी संगै
छ्त्रे केशमा चुल्ठो लगाउदै
चौपयाका भकारा तर्फ लम्कीयौ तिमी

बासी रोटीको साहारामा
मुटु भित्रका शब्दरुपी बाण निल्दै
हराएका मुस्कानलाई
प्रतिक्षाको हुरीले ल्याउने आशमा
भीजेका परेलीहरुका बेदना रोक्नलाई
डोकोलाई बह पोख्दै
हिडयौ नाम्ले सहारामा तिमी

मध्यान्हको चर्को घामले पोलेन तिमीलाई
अगेनाको भुङ्रोले डढाएन तिमीलाई
बिछोडीएको परदेशिको न्यनो यादमा
भष्म बनाई पिडा र बेदनाका धारहरु
बाचीरहयौ धोती र लुंगीका फूर्काहरुमा
माया बाँधेर, वाचा बाँधेर तिमी

बीसौनीमा डोको बिसाएर
पटुकीले पसीना पुछदै
फूल सिउरिएको केशमा नाम्लोले थिच्दै
गुज्रीदैछ तिम्रो जीवनका पल-पलहरु
बिक्षिप्त आत्मा र निरिह आवाजमा
आशै आशाको घेरामा रहर राखेर

कुरौटे समाजको कामुक हेराइलाई
शक्तिपिठको खम्बा बनाई
देउरालीमा पुष्पबृष्टी गराउदै
सपनी जस्तो अतितलाई पछयाउदै
नयन भरीको भावमा छचल्कीएको
बिछोडको तस्विरलाई सम्झदै
उपेक्षाको रजनी बोकेर बाँचीरहयौ
आँसुको पोखरी भित्र तिमी

बिचारहरु बिथोलिएपनि
बिस्वासहरु भाँचिएपनि
निष्ठाहरु जोगाएर तन्द्रे मनमा
कति बस्छौ
एउटै मिठो शब्दभित्रको
कालो जीवन बोकेर
बुहारी बनि यो समाज भित्र तिमी ।

बाँकी यता >>

गीत

खोजिन की तिम्ले हाँस्ने सुन्दर बन पाखाहरु
बुझिन की तिम्ले गाका नयनका भाकाहरु

कोरिबाटि चुलठिमा तिम्ले माया राखेजस्तो
ताराबाजी, चिमुसिमा तिम्ले माया साचेजस्तो
सकिन की पढि बस्न तिम्रा तिखा आँखाहरु
बुझिन की तिम्ले गाका नयनका भाकाहरु

यात्राका पदचापमा तिम्रो प्रीत खोजीहिडे
हावाका बेगहरुमा तिम्रो गीत बोकि हिडे
भेटिन की सुस्केरामा तिम्रा मनका खाकाहरु
बुझिन की तिम्ले गाका नयनका भाकाहरु

खोजिन की तिम्ले हाँस्ने सुन्दर बन पाखाहरु
बुझिन की तिम्ले गाका नयनका भाकाहरु

बाँकी यता >>

धरापमा जिन्दगी

लामो समय भैसकेछ मसिको दागले सेतो क्यान्भासमा नरंगाएको पनि । चर्को गर्मी संगै पलाएको अल्छिपनाको कारण ब्लगमा नयाँ कुरा राख्ने समय पनि खुस्कीएर दुइ हप्ता पुगिसकेछ यद्धपि साथिहरुको घर दैलोमा भने लटठी टेक्दै भएपनि धाउने गरेको छु बेलामौकामा । आज फेरि गुम्सिएर बसेका मनभरिका भावनाहरुलाई ब्लगमा पछारेर मनको भारि हल्का बनाउने प्रयासम छु ।


''मन त मेरो नेपाली हो" भन्ने मुखारित वाक्याङसलाई काफी राष्ट्रीयताको धडकन सम्झेर, धर्ति प्रतिको आगाध मायालाई कुल्चेर अगाडि बढेको बिदेश प्रतिको मोह नेपाली हरुको लागि दैनिकी जस्तै भै सक्यो आज भोलि । लाखौ पौरखि हातमा लुकेका प्रतिभा र युवा जोश संगै तन्किनु पर्ने अमुल्य बिचारको डोरी तथा नव सृजनाका सूत्रधारहरु ओझेलमा परेको ओसेपको पात जस्तै खुम्चिएर पलायन भएका छन । तितो राजनैतिक खिचातानिको गतिले तिब्रता लिदै गैरहेको छ । सिंगो देशमा नैतिकताको कदर छैन । सक्नेहरु नसक्नेको बुई चढेर रमाउदैछन भने निमुखाहरु उनैको पोषीलो आहार बनिदिन बाध्य छन । सामाजिक जनचेतना फैलाएर स्वणिर्म नेपालको कल्पना गर्नेहरु बत्तिमुनिको अध्यारो भएर बस्नु परेको छ भने समाजलाई नयाँदिशामा रुपान्तरित गर्छु भन्नेको हात सिधा साधा निमुखाको घाँटीमा बज्रन पुगेको छ । देशमा दन्डहिनता, अराजकता र अमानबियताको जरोले मौलाउने अवसर पाएको छ फलस्वरुप हामिजस्ता लाखौ परदेशिहरुलाई हेरिने बिदेशिहरुको नजर भोका नाङगा र माग्नेहरुको कथाको पात्रमा पुग्छ । महिना बित्यो, बर्ष बित्यो, अबत केहि होला र यो बिदेशि मटोलाई लात मार्दै गुन्टो कसौला भन्दा भन्दै आखै अगाडि परिस्थिति झन बिकराल हुदै उभिएको छ । जति सुकै सुख सुबिधा र सन्तोषको भाग पोल्टामा परेपनि यो मनले कहिल्यै बिदेशि माटो संग मित लगाउन नसक्ने रहेछ, अझै आखाँभरि छचल्किएका आफ्नै सहयात्री र समकक्षिहरुको पिडा र बेदनाका घाउहरुले औपचारिक मलम नपाउदा मन तितो भएर आउछ । त्सैले अक्षरिय हिसाबले भन्नु पर्दा यस्लाई धरापको जिन्दगी नै भन्न मन लाग्यो मलाई ।


आखिर पैसा सबै थोक होइन । धनले भौतिक बस्तु जोडन सकिएपनि प्राकृतिक र मानबिय बस्तु किन्न सकिदैन भन्ने भावनालाई पनि धारापमा पार्न लागिसक्यो यो युग संगै दौडिएको मानवले । बाँच्नको लागि संघर्स झेल्दै क्षितिजमा गर्धन राखेर रेटिनु पर्ने आखिर किन ? त्यहि मनिस मानिस बिचको बिभेद, धनि गरिबका बिचमा तेर्सिएको बिशाल पर्खाल र गरिबि लाई अछुत र रोग ठान्ने दूराचारि सोचलाई अलिकति भएपनि कम गर्नको लागि त हो । हुन त रित्तिएर भावना बाँडनुको अर्थ नै के हुन्छ र ? उन्नत समाजमा यि कुराहरुको मात्रा निकै कम छ ।आकाङक्षाको फेदिबाट कल्पनाको उचाई नापेर बिजय हासिल गर्न खोज्ने म जस्ता लाखौ पौरखि नङग्राहरुको सफलताले कति हद सम्म पूर्णता पाउला ?


थाहा त भएकै कुरा हो जन्मनु ,उमेरदार हुनु, बुढ्यौली पर्खर्नु र मर्नु नियमित प्रकिया हो अनि जिवन भनेको लहराउनु मौलाउनु संघर्शमा कहराउनु र बिरक्तिमा बहलाउनु पनि कुनै नौलो कुरा होइन । बुझेकै भरमा ब्यतित गर्नुपर्ने यो मरुभूमिको बालुवामा भुत्ते भएर मठारिएको मनमा अनयासै छोइदिने सम्झनका झिल्काले त मुटु भराउछ भने पलपलमा उठने सम्झना र कल्पनाका भरमा आफ्ना बेदनाका तमाम अनुभूतिहरुको लेखाजोखा गर्ने सामर्थ्य नै कहाँ मिल्छ र ? फगत पराई माया र मातृभुमिलाई अघाउन्जेल सम्झेर रोदन र बनावटि खुसिलाई मुहारमा अवतरण गर्नु सिवाए बिकल्प छैन । यो कहालि लाग्दो क्षितिजको बजनदार ढुंगामूनि चेप्टिएको कहालिलाग्दो बर्तमानलाई के थाहा स्मृतिको उज्यालो दिनले एक्कासी बिस्मृतिको अधेरो कालरात्रीलाई ननिम्त्याउला भनेर?तर किन ब्यर्थै चिन्तित हुन छ र । बाँचुन्जेल असाहय बनेर छटपटिदा फर्केर नहेर्ने मानवले मरिसकेपछि गोहिको आशु झार्न् पछि नपर्ने संग के गुनासो गर्नु ।


खडेरि ग्रस्त बाँझो खेतमा बिस्वासको पर्खाल उठाएर प्रेमको उपासना संगै आलस्य र शुन्यताका कडिहरुलाई स्फुर्ति र गुन्जायमन बनाउने सोच आखिर भ्रम नै रहेछ । बोँझिला र उराठिला दिनहरुमा बसन्तले मुस्काउन नपाउनु ,नियास्रा र पट्टाइला रातहरुमा सुन्दर सपनाले बास नपाउनु र छटपटिको पिडा र यातनको सिरानिमा आशाको किरणले प्रहार नहुनु नै नैराष्यताको प्रमुख जड हुने रहेछ मातृभुमिरहित जिवन । साच्चिकै धराप जस्तो ।यस्तै घेलिएका शब्द खेलाउदै जादा अधूरो गजल पनि फुर्न गएछ ।


बन्द शिशिमा मादकताको शराबमा जिन्दगी
लाचार मौनताको प्रताडित जवाफमा जिन्दगी

अर्थहिन र गुमनाम परिबेशको दूलो भित्र
चारो फ्याक्नेहरुको हुकूमे रवाफमा जिन्दगी

बिरक्तिएको टुहूरे मनमा सधै आमा -आमा
पुकार्दै कराएपनि धर्तिको सरापमा जिन्दगी

परिबन्धको खोल भित्र गुम्सिएका रहर खोज्दै
अनन्तको क्षितिज भित्र धरापमा जिन्दगी


समयको चक्र घूमेको घुम्यै छ अनवरत रुपमा । मनका बिरोधभाषहरुले गालेका गाल्यै छन । कोपिलाबाट फूल हुदै मानिसमा मौलाउने र लछारिने क्रम जारि छ । चर्किएका हाँगाहरुमा समातिएका औलाहरु कतिबेला गल्ने हुन था छैन । बिदेशिको रुग्ण हेराइको डकार कहिले मेटिने हो ? खडेरिले खग्रास पारेर चर्केको जमिनमा श्रमशिलताको बिरुवाले फक्रीने दिन कहिले आउने हो ? आदर्शको आवाज उराल्दै हातमा हात मिलाएर धर्ति संग बज्रलेप भएर टाँसिने कहिले ? यि सबै अनुत्तरित प्रश्नहरुको बिचमा क्षितिजको दोभानमा साँघु टेकेर कहिलेसम्म बाँच्नु धरापै धरापमा ?

बाँकी यता >>

अपराध र कानुनी मृत्युदण्ड- (EXCLUSIVE)

मातृभुमिको माया र आमाको कोख कस्लाई पो प्यारो हुदैन होला? धर्तिको माटो र गाँउघरको बाटोलाई माया मारेर चिप्लिएका पाइलाहरुले करिब आधा दशकको सेरोफेरोमा मरुभुमि संगै मित लगाइसकेछन । धेरै लामो लाग्ने यो समयको कुन्जनभित्र रुमल्लिएका तिता मिठा कुराहरुलाई अवतरण गर्ने मैदान बनेको छ गोरेटो मेरो लागि आजभोलि । यो लामो समयमा धेरै कुराको अनुभव बटुल्ने अवसर त पक्कै मिलेको हो तर कति सकारात्मक रुपमा उभिए र कति निराशामा कुडिए भन्ने कुराको लेखाजोखा गर्न लाई त कुनै सिंगो दिनलाई अगालो मारेर बस्नु पर्ला कुनै दिन त्यसैले प्रसंगकै ढोका खोल्नु नै राम्रो लाग्यो अहिलेलाई

सायद साथिहरुलाई पनि थाहा भएकै कुरा होला बिश्वको कडा कानुनको नम्बरि ताज पहिरेर बसेको KSA मध्यपुर्बमा रहेको खाडिक्षेत्रको साढे नै होला भन्दा पनि फरक नपर्ला । कानुनको हिसाबले बाहिर जति नै कठोर र जटिलता देखिएपनि आन्तरिक बिसंगतिहरु त्यति नै मात्रामा बिराजमान भएर बसेका छन यहाँ तर रोजगारिको हकमा भन्दा सुनिने भनिने जति कस्टकरका बिषयहरु छन त्यो भन्दा धेरै सरल छ यहाँको जिवन । यस्लाई पनि कुनै दिन सजाउला गोरेटोमा ।

करिब ६ महिना अगाडि रियादको एक् ठाउमा सउदि महिलामाथि बलात्कार भएको खबरले खाडि क्षेत्रमा तहल्कै मच्चायो । घटना अनुसार एकल महिला माथि भएको सामुहिक बलात्कारमा संलग्न अभियुक्तहरु बंगलादेशका नागरिक भएको जानकारि भएको छ । अभियुक्त हरुले करणि संगै भिडियो पनि रेकर्ड गरेका हुनाले त्यसैलाई आधार बनाएर रियाद पुलिसले उनिहरुलाई पक्राउ गरि फासिको सजाए सुनाएको थियो । सजएको रुपमा दिइने फासि यहाको लागि सामान्य हो । चोर्नेलाई हात काटने, कु दृष्टि हेर्नेलाई आँखा फुटाउने तथा हत्या र ब्लात्कारको बदला हत्या बाटै लिइन्छ यहाँ त्यो पनि सार्वजनिक ठाँउमा ।

प्रस्तुत छ उक्त घटनामा संलग्न अभियुक्त हरुलाई दिइएको फासिको सजायको भिडियो

भिडियो हेरेपछि यो सजायको परिपाटिको बारेमा आफ्नो राय ब्यक्त गर्न नभुल्नु होला ।

बाँकी यता >>

न बिर्से तिमिलाई....

मातृभुमिको माया र नेपालिपनको गौरवमा शिर ठाडो पारेर बिश्व सामु सगरमाथको ताज पहिरिएर हिडेका हामिहरुको राजनैतिक खिचातानिको कारण सबैकुरा भएर पनि केहि नभए जस्तै भिखारिको चालमा हात फैलाउदै हिडनु परेको छ । गतिछाडा र पथभ्रष्ट राजनितिको लहरोले मौलाउने मौका पाएको देशमा फेरि अब कुन संकटको घडिले बेर्ने हो थाहा छैन । त्सैले यो मनलाई शान्ति दिलाउने क्रममा गीत गजल अनि संगीतका कर्णपृय स्वर र शब्दहरुको भावनासंग उठिबस गर्नु नै उत्तम् होला जस्तो लाग्यो । यसै क्रममा एउटा मिठो गजल फेला पारे यु टियुब बाट । अन्जु पन्तको सुरिलो स्वरमा सजिएको यो गजल सुन्दा लाग्छ मनमा कुनै भोक सुर्ता छैन । दुई मायालुको मिठो अतितको मिलनलाई बर्तमानले आत्मसाथ नगरेपनि मनको सम्झनाको बाँधलाई सपनिमा आंगालेर भएपनि उसैको यादमा भिजाएका आखाँहरुको बिहोसिलाई मार्मिक अनि ज्यादै सरल पारामा लेखिएको यो गजल तपाइहरुलाई पनि बाँडन लागिरहेको छु तर यस्तो मिठो गजलमा देखेको भिडियोले चाहि मनमा अलि खल्लो महशुस भएर आयो । नेपालि गजलमा हिन्दि गीतको भिडियो तैपनि अलि उताउलो पाराको लाग्यो मलाई । या त यु टियुबमा राख्नको लागि त्यसो गरेको हो या के कारणले हो ? थाहा भएन । अनि थाहा भएमा प्रस्तुतिकर्ता र संगितकारको पनि जानकारि दिन नभल्नुहोला । समय छ भने हेर्नुहोस तलको भिडियो अनि भन्नुहोस तपाइहरुको बिचार ।

न बिर्से तिमिलाई न पाए तिमिलाई
बिना अर्थ दिलमा सजाए तिमिलाई

त्यो यात्रा सुनौलो अनि साथ तिम्रो
सम्झेर भेटन बोलाए तिमिलाई

आयौ समिपै जब तिमि निदरिमा
यो हलचल यो धडकन सुनाए तिमिलाई

रमाएर एकैछिन पछि आँशु झ-र्यो
अनि आँशु पुछदै पठाए तिमिलाई

भयो आश रित्तो र यो मन निराश भो
अनि बेहोसिमै कराए तिमिलाई

अनायासै मेरो दुख्यो जिन्दगिमा

परेलि भिजाई बगाए तिमिलाई

बाँकी यता >>

चुनाव र नेता

चुनाव नजिकै आइरहेको छ । यत्रतत्र नेताहरु चुनाबको प्रचार प्रसारको लागि गाउँ-गाउँ जाने क्रम बढदो छ । आ-आफ्ना कार्यकर्ताहरुलाई चुनावको तयारिका लागि अंशबंडा गर्दै नेताहरुले भाषण गर्दै हिडने क्रम् जारि छ।

खोयागाउँ बिशेष गरि दलितहरुको बस्ति भएको ठाउँ। शिक्षा, स्वास्थ्य र बिकासको नामबाट अलि टाढै परेको छ यो गाउँ बाबु-बाजेका पाला देखि नै । प्रत्येक पटकको चुनाबमा नेताहरुले बिकासको आश्वासन दिदै जाने तर गर्न चाहि केहि नगर्ने बुझेर गाउलेहरुले यसपटक जो आएपनि भोट नदिने उल्टै लखेटेर पठाउने सल्लाहमा बसेछन । चुनाव आउन केहि दिन मात्रै बाँकी छ । पहिले जस्तै नेता पुगे खोयागाउँमा । नेता भन्ने बितिकै रिसले आगो हुने गाउँबासिहरु आज अलि बेग्लै मुद्राम देखिए । सुन्दै गए नेताहरुको खोकाई । नेता भन्दै थिए । "गाउले हरु बर्षौ भयो यो खोयागाउँमा अन्धबिस्वास, अशिक्षा र गरिबिले बास गरेको । जस्लाई तपाइहरुले भोट दिएर बिजयि बनाई पठाउनुभयो तिनिहरु आज शहरका ठुला-ठुला महलहरुमा बिन्दास जिवन बिताइ रहेका छन । हेर्नुस म तिनिहरु जस्तो हैन । यदि मलाई तपाइहरुले जिताउनु भयो भने म यो गाउँलाई नमुना गाउँ बनाउने छु । बिजुलि पानि बाटोमात्रै होइन बर्षौ देखि चलि आएको यो जात भात, छुवा छुत र मानिस प्रतिको अपहेलनालाई जरै देखि उखेल्ने छु । म तपाइहरुलाई बचन दिन्छु ।अब तपाइहरुका दिन आए । मेरो प्रमुख लक्ष भनेको तपाइहरु जस्तो उत्पिडन अनि दलित भनेर पछि परेका बर्गको उद्धार गर्नु हो" । आफ्नो गाउँमा आएका नेताको यस्तो कुरा गरेको सुनेर गाउँले हरु छक्क परे । हैन साथिहरु हो यि त असल नेता रहेछन अब चाहि हामि यो खोयागाउँ भनेर हेपिएर बस्न पर्दैन भनेर एक अर्काप्रति कानेखुसि गर्दै रमाउदै परररर तालि पिटदै जोसिन पुगे । नेतामाथि फूलमाला बर्षाउदै बडो सम्मानका साथ भोट दिने वाचासहित बिदाई गरे ।

कार्यक्रम सकियो सबैले नेतालाइ बडो भब्य तरिकाले बिदाइ गरे । नेता गाडिमा बसे । ड्राइभरले गाडि चलाउन शुरु गरे अलि पर के पुगेका थिए एउटि दलित महिलाले पानिको गाग्रो सहित आउदै थिइन। नेताको मुखबाट प्याच्च निस्कियो

"हिडने बेलामा बाटो काटी कमिनिले साइतै नपर्ने भयो "

बाँकी यता >>

शुभकामना

छंग छंग गर्ने झरना संगै
सरर बग्ने पवन संगै
आनन्दको अनुभुति गराउदै
आयौ नयाँ बर्ष तिमि

अशुद्ध आत्मालाई शुद्ध तुल्याउदै
प्यासी आँतलाई तृप्त पार्दै
सत्प्रेरणाको अनुयायी बनेर
ईच्छाशक्ती गति बढाई
अनाबृष्टिमा पुष्पबृस्टि गराउदै
चम्क तिमि नयाँ बर्ष

झुल्के प्रेमका शब्द लिएर
बिष होइन अमृत पिलाई
पाप होइन पुण्य दिलाई
काँडा होइन फूल फुलाई
हरेक युगल जोडि बिच
चन्द्र बनि उदाउ नयाँ बर्ष तिमि।

सुषुप्त रहेका प्रतिभाहरुलाई
अथक सृजनाको प्रेरणा दिदै
हुरि बतासको बेगलाई उछिन्दै
कर्मको दियो अटुट बाल्दै
सबैमाझ माधुर्य मैत्रीभावको
आलौकिक रोशनि फैलाउदै
आउ नयाँ बिहानि लिएर
तिमिलाई मेरो शुभकामना ।

सम्पुर्ण ब्लगर मित्रहरु, पाठक र देश-बिदेशमा रहनुभएका नेपालिहरुमा नयाँ बर्ष २०६६ को मंगलमय शुभकामना सहित सुख सम्बृदिको कामना गर्न चाहन्छु ।

बाँकी यता >>

युवा

                 बेइमानिलाई मज्जाले लात दिनु युवा
                 जीवनमा  दु:खीलाई साथ दिनु युवा/

                 अदनाको वेदना  लत्याउन खोज्नेलाई
                  उपकारी  सुत्रधारको खात दिनु युवा//

                  पीडकको घाउमा सदाचारी सोच बोकी
                  प्यासीलाई  तृप्त पार्ने बात दिनु युवा///

                  परिश्रमी  हातले बीरताको निशानीमा
                   सम्मान गर्ने मानवीय  जात दिनु युवा////

                  खडकीएको तिम्रो जोश छर्दै कुना कुना
                    राष्ट्रलाई   पौरखी   ति हात दिनु युवा/////

बाँकी यता >>

गीत

बाहिर ठिक्क भित्र दिक्क मैले पनि सिकीसके
माया बनि घोच्ने काँडा मुट बाटै झिकीसके

नचाहदै विवशताले खुट्टा मेरो अडेको थ्यो
तिम्रो नामको बिषालु काँडा छाती भित्र गडेको थ्यो
आँखा तर्दै प्रेमी फेर्ने खेल तिम्रो देखिसके
चर्केका ती छिद्र सबै मदिराले सेकिसके

खोला नाला तर्दा सधै मेरै हात लिन्छु भन्थ्यौ
औसी राखी आफै संग पुर्णेको रात दिन्छु भन्थ्यौ
भुत बिर्सी भबिष्य कोर्ने नयाँ सुत्र भेटिसके
तिम्रो नामको प्रेम डायरी जुनिभरलाई मेटिसके

मन मन्दिरको देउता सम्झी आत्माभरी साँच्छु भन्थ्यौ
चिताको त्यो ज्वाला भित्र तिमिलाई नै रोज्छु भन्थ्यौ
भक्त बनि उपहास गर्ने देउता अन्तै सारिसके
नौनी जस्तै कोमल मन कठोरताले बारिसके

बाँकी यता >>

हुक्का चिलिम.. ब्लगर संग ब्लगरको फिलिङ..

आज बुधबारको दिन बिहानै देखि आलस्य र आल्छिपना महशुस भैराखेकोछ। सधै कम्प्युटरमा इण्टरनेटको त्यन्द्रोमा मात्रै कति झुन्डिएर बस्ने? मनमा यस्तै कुराहरु खेलाउदै अल्छिको भारी मनलाई जागरको नाम्लोले उचाल्दै फेरी तिनै की बोर्डमा हात राख्न पुगे। एकताका खुबै बहस भएको थियो अल्छिपनाको चिरफार गर्ने कुटिकी कैलाश को आँगनमा । सबैका बिचारहरुलाई समेट्दै मिठो खाजा पस्किनु भएको थियो उहाले । सधै झै मेरो आलस्यलाई भगाउन केही क्षण साथिसंग रमाइलो गर्न भनि च्याट रुमको ढोका ढक्ढक्याउन पुगे।

यताउता साथिहरु संग कुराको सुरुवात गर्दै थिए भोजपुरे ब्लगका मित्र चन्द्र जी को आँगनमा ट्वाक्क बत्ति बल्यो । राम्रै संयोग परेछ क्यार। नेपाली शिष्टाचारको लगाम समाउदै स्वागतयोग्य नमस्करको सुरुवात संगै मिठो कुराकानि भयो । समयको पाउबन्दिले गर्दा छोटो गन्थन पछि फेरिभेटने बाचासहित छुट्टियौ । एकैछिन पछि साथिहरुको ब्लगमा छिर्दै जाने क्रममा संगमको चौतारीमा पाइला मात्र राखेको थिए उहा पनि त्यहीको शितल हावामा आल्छि र आलस्यको बोझीलोलाई कसरी कम गरने भन्दै राहतको खोजीमा हुनुहुदोरहेछ। हाम्रो त फेरि कर्मथलो पनि एउटै । संगै भएर पनि लामो समय सम्म तारमा गुजुल्टीएर रहेको हाम्रो साइनोलाई एउटा अबिष्मरणिय दिनको सृजना गर्ने हेतुले उहाँ समक्ष आजको दिन घुम्न जाने कसरतका साथ निम्तो दिए एकै बचनमा सहर्ष स्विकार गर्नु भयो एउटा निश्चित गन्त्ब्यलाई पछ्याउने बाचासहित लाग्यौ आ-आफ्नो तयारीमा । लामो समयको अन्तरालपछि भएको चौतारी र गोरेटोको भेटघाटलाई तिब्र बनाउने मनसाय सहित बढेको पाइला अन्तत यथार्तमा परिणत भयो नै । त्यसैका केहि झलकहरु

म बिरेन्द्र र संगम

हैन कति रमाएको बिरु त

त्यहाँ कार्यरत साथिहरु संगै म

चौतारीका संगम

आहा ।। कति फरासिला अनि मनका धनि हुनुहुदोरहेछ । चौतारीका शितल हावाले झै मनै शितलो पार्ने । हेर्दा पनि अति भलादमी अनि शिष्ट लाग्ने । शारिरिक बनावट पनि खन्दानी लाग्ने। नसोचेको कुरै भयो । जहाँ ईच्छा, त्यहाँ उपाए भनेझै करिब ७ महिने हाम्रो बिधुतिय सम्बन्धको ब्लगिङ यात्राले पुर्णता पाएरै छोडयो। संगमजीको साथैमा पाल्नुभएका भक्तपुरका मित्र पनि साह्रै नम्र स्वावलम्बी अनि उच्च बिचारका हस्ति हुनु हुदोरहेछ। आ- आफ्नो ब्यक्तित्वलाई एक आर्काबिच रुपान्तरण गर्दै मिठो कुराकानि सहित हाम्रो गन्तब्यलाई डोरयाउदै हुत्तियौ टेक्सी मार्फत ,खास गरी आजको हाम्रो योजना भनेको रियाद स्थित danya coffee shop मा गएर नेपाली परम्परामा बुढापाकाहरुले तान्ने तमाखु सहितको हुक्का लाई स्मरण गर्दै नयाँ नौलो स्वाद लिनु थियो । बिशेष गरी यहाँका स्थानिय र मध्य पुर्बको मानिसहरुको लागी भेट्घाट र मनोरन्जन प्रदान गर्ने उद्देश्य लिएर खोलीएका यस्ता कफी सपहरुमा weekend मा त निकै भिडभाड नै हुने रहेछ। निशुल्क प्रबेश तर १८ बर्ष भन्दा माथि उमेर भएका लागी मात्र खुल्ला रहने ।

करिब करिब २ सयजति कोठाहरु प्रत्येकमा T.V.सहितको अत्याधुनिक सुबिधा। एकै कोठाबाट अरुलाई पनि मज्जाले नियाल्न सकीने कृतिम हरियालीको साथै VIP.कोठाहरुको पनि ब्यव्स्था । ओहो.. कस्ता थरिथरिका बनावटमा सजीएका मनमोहक हुक्काहरु, मन नभएपनि तानु तानु लाग्ने । झ्वाट्ट याद आयो गाँउघर तिर बुढापाकाले चिलिममा कोइला राखेर गडरर गडरर गर्दै बेस्सरि तानेर ब्वाङ्ग धुँवा उडाएर हामी केटाकेटी हुदा जिस्कीएको कुरा । मेरा सहयात्री संगमलाई फेरि शेर्पेनि दिदिको भट्टिमा तुम्बा र तिनपानीको रंगिन झझल्कोको याद आयो रे ।सहयात्री मध्य दिवाकर र बिरेन्द्र ले पनि आफुहरुलाई अत्यन्तै रमाइलो अनुभव भएको सुनाउनु भयो । रमाइलो कुरा त के भने coffee shop मा ग्राहको सेवामा खटिनु भएका weater साथिहरु पनि नेपाली नै हुनु भएको ले हाम्रो यात्रा झन् उत्साहित र रमाइलो हुन पुग्यो ।

हुन त म पनि चुरोट पीउदिन तर पनि नयाँ ठाँउमा पुगेपछि पाइने नयाँ कुराको स्वाद लिन भने मनै पर्छ । मन फुकाएर तानियो त्यो दिन । म र संगम जी को त बाजी नै प-र्यो कसले बढि तान्ने भनेर ? यात्राका साथिहरु भने धुँवा भने पछि अलि टाढै बस्न रुचाउने बिरेन्द्र र दिवाकर कसैलाई पनि बाँकी राखेन त्यो दिन नयाँ स्वादले । सर्विस गर्ने साथिहरुपनि कति खप्पिस । स्वागतको प्रक्रीया पनि पाहुना अनुसार फरक फरक । हासो मजाक पनि उत्तीकै। उहाँहरुको बिनम्रतालाई कोट्याउदै सोधि हाले । हैन साथि ग्राहक प्रति देखाउनु भएको अनुशाशित र मर्यादित वाताबरणले त हामीलाई पनि आफ्नो कर्म पर्ति बफादारको पाठ सिक्ने अवसर मिलिरहेको छ। मेरो सत्यतालाई ब्यङ्ग्यमा परिणत गर्दै भन्नु भयो । 'यति नगरे त कहाँबाट २-४ पैसा झदर्छ र हजुर' ।।

हुक्का चिलिमले

धर्धरि रुवाउछ की

माया पिरिमले...

त्सैपनि गाँउघरको परिबेशमा हुर्कीएको मान्छे माया पिरतीका नाममा प्रयोग गरीएको त्यो पुरानो गीत फेरि ताजगी भएर आयो मनमा। स्वाद मानेरै तानियो नकारात्मक असर र बेफाइदाको कुरालाई बिर्सेर । ब्लगको तारमा तैरीएको साइनोले पुर्णता पाएको यो अबिस्मरणिय दिनको सम्झनालाई अझ प्रगाढ बनाउन २- ४ प्रति फोटोको पनि आवस्यकता सम्झेर कैद ग-र्यौ क्यामरामा सम्झनाका डोबहरु । यसरी रम्दा रम्दै दिन बितेको थाहै भएनछ । बिहानै फेरि नुनको सोझो गर्न लाई जागीर गर्नै पर्ने । संगम जी लाई यो अ्मीट छापको डोबलाई चौतारीमा बिसाई साथिहरुमाझ पुरयाउने निम्तो दिएको थिए उहाँले पनि आफ्नो ब्यस्ततालाई थुपारेर मतिरै पन्छाइदिनु भयो। अन्त्यमा हाम्रो यो मित्रताको रमाइलो यात्रामा अर्धबिराम लागेपनि पुर्णबिराम चाहि नलागोस भन्दै बिदाईको हात हल्लाउदै बाटो ततायौ आ-आफ्नो । अफुर्सतका बाबजुत लत्पत्याउदै भएपनि टाँस्ने दुस्सहास गरे यो सम्झनाको दिनलाई । छोट्याउने कोशिस गर्दा गर्दै पनि अलि लामो हुन गयो । तपाइहरुलाई झर्को लाग्यो होला त्यस्को लागी क्षमा चाह्न्छु ।

यदि मित्रहरु तपाइहरुले पनि कतै हुक्का चिलिमको स्वाद लिनुभएको छ भने आफ्नो अनुभवलाई बाडन अवस्य भुल्नु हुने छैन भन्ने आग्रह गर्दछु ।

बाँकी यता >>

मेरी माया

प्रतिक्षाको लामो घडि छोटिदैछ मेरी माया
चर्किएको मुटु फेरि जोडिदैछ मेरी माया

खोला नाला लेक बेसि गर्दै बित्ने अतित फेरि
नदि बनि दोभानमा भेटिदैछ मेरी माया

झुपडिको सपनाले महल चुम्न नसके पनि
बर्षौ लाको तिम्रो चोलि फेरिदैछ मेरी माया

तिम्रो साथ तिम्रो काख मिठो साग सिस्नु सम्झी
क्षितिजको कालो बादल फोडिदैछ मेरी माया

बियोगको भुत अब मिलन बनि बर्तमानमा
युगान्तकारि प्रेमकथा कोरिदैछ मेरी माया

बाँकी यता >>

अतित

छबिलाल न्यौपाने, अर्बेनि७,गुल्मी

अतित फेरि पाउने भए
आफै लाइ भुलि दिने थिए
आसुको मुल्य पाउने भए
सागर सारा भराइ दिने थिए
सपना को महल् सच्चा भै दिए
चन्द्रमा बनि उदाइ दिने थिए

तर

सकिन फेरि अतितलाइ भेट्टाउन
उ त सार्है टाढा पो पुगिसकेछ

दुई थोपा आशु पनि खशाल्न सकिन

आखा को आशु पो रित्तिसकेछ

चन्द्रमा बन्ने रहरमा रातको प्रतिक्षा गरे

तर औसीको रातले पो घेरिसकेछ

यस्तै यस्तै मेरा रहरहरु

अतित मा नै सबै सकिसकेछ

बिर्सन्छु भन्छु अतित का कथाहरु

झन पुरानो अनि आलो पो भै दिएछ

बिर्सनु परयो अबत यि ब्याथा र कथाहरु

जति सम्झियो उति लम्बिदो पो रहेछ

हाल - ksa , riyadh

बाँकी यता >>

संस्कार

मंसिरको महिना त्यसै पनि रमाइलो। त्यसमाथि जवानिको रसले भरिएका किशोर किशोरि हरुको जिवनको घडि साटासाट गर्ने महिना । धनमान दम्पतिले पनि घरमा उमेर पुगेर कुनै नयाँ जिवनसाथिको पर्खाइमा धपक्क बलेर बसेकी छोरि मनमायाको बारेमा सोचेर बसिरहेका थिए । पहिले देखि नै आफ्नो छर छिमेकमा निकै नाम, दाम अनि ख्याति कमाएर बसेकाले आफ्नो मुटुको टुक्रा जस्तो छोरि लाई जहाँ भन्यो त्यहि अन्माएर डोलि चढाउन चाहन्थ्ये । छोरि मनमायालाई माग्न धेरै ठाउबाट प्रस्ताव आएका थिए । सकेसम्म आफ्नो संस्कार र मुल्य मान्यता हरुको परिवेशमा हुर्किएको स्वच्छ छबिको ज्वाई हेर्ने चाहना थियो उनमा । नाम कहलिएका देखि उच्च धरानिया र प्रतिष्ठित ब्यक्तिहरु पनि उनको छोरि माग्न नाअएका होइनन तर धनमान दम्पतिले कुनै न कुनै खोट देखाएर फर्काइदिन्थे ।

यसपालि भने त्यस्तो भएन । धनमान सरकारि जागिर गर्ने हुनाले उनैको अफीसमा कतै बाट सरुवा भएर एकजना सुब्बा तहको र शारिरिक बनावट पनि निकै खाइलाग्दो भएको युबक आयो । उनले मनमनै बिचार गरे यो चाहि मेरो छोरिलाई सुहाउने केटा रहेछ । हुन पनि सुब्बा तहका रामनाथ हेर्दा निकै भलादमि असल र ईमान्दार देखिन्थे । आखिर २ महिनाको समय पश्चात दुबै पक्षबाट कुरा मिल्न गयो र माघमा बिबाह हुने तरिकाले तिथि मिथि तोकेर दुबै तर्फबाट बिबाहको लागि आ-अफ्नो तयारिमा दमदार जुटे ।

आज बिबाहको दिन । बेहुला पक्षको घर अलि टाढा भएको हुनाले बिबाहको लागि ठुलै होटेल् बुक गरिएको थियो । सबैतिर रंगि-बिरंगि प्रकासको अवतरण । आगन्तुक हरु पनि त्यहाको रमझम र उल्लासमय वातावरण देखेर छक्क परिरहेका थिए । सबैकुराको प्रबन्ध सकिएपछि होटेलको एउटा तलामा भोजनको कार्यक्रम भैरहेको थियो भने उतापट्टि बेहुलिका संगी साथिहरु मनमायालाई जिस्काउदै बसिरहेका थिए जे होस भोजनस्थलमा भैरहेको गतिबिधिलाई उनिहरुले नियाल्दै जन्तिहरु तर्फका केटाहरुलाई जिस्काउने गर्थे बेला बेलामा । भोजनको कार्यक्रममा सहभागी तरु- तरुनिहरु पनि भिन्न भिन्न किसिमका ब्यक्ति हरु थिए । बिभिन्न प्रकारका मासुका परिकार हरु संगै सफ्ट ड्रीङ्स देखि लिएर हार्ड ड्रीङ्स सहित आधुनिक खानपानको ब्यवस्था थियो त्यहाँ । भोज सुरु भयो सबै आ-आफ्नो गतिबिधिमा प्रस्तुत भै रहे । यता बेहुला बनेर गएका रामनाथलाई भित्र-भित्रै असजिलो महशुस भैरहेको थियो । लोकगीत र भजनको धुनमा रमाउने रामनाथलाई पप र रकको कर्णभेदि आवाज र आखै तिर्मिराउने प्रकासका किरणहरुले असहज बनाइरहेको छ । मनमा सन्तुस्ष्ट नभएपनि त्यो वातावरणमा उसले सम्हालीरहेको छ आफुलाई ।

भोज कै क्रममा एकजना गगल्स धारि युबकले रामनाथको आगाडि बियरले भरिएको गिलास राखिदियो । रामनाथ कालो हुदै भन्यो "हजुर मेरो पिउने बानि छैन"।

हावामा चुरोटको धुवाँ ब्वाङ्ग उडाउडै आइरहेकी अर्कि युबतिले तुम्बा र तिनपानिको गिलास राख्दै अदवका साथ भनि 'यो हजुरको लागि सर' । रामनाथले अस्विकार गर्दै भन्यो "म शुद्द् शाकाहारि हु चल्दैन हजुर परै राख्नुस" ।

फेरि हातमा रक्सीको गिलास समाउदै आएको अर्को ब्यक्तिले चुरोट टक्रयाउदै भन्यो 'हजुर लिनुस' । रामनाथ आबेशमा आएर प्रतिवाद गर्दै भन्यो "मेरो चुरोट पिउने बानि छैन" ।

उता अर्को कोठाबाट बेहुलाको चरित्र र गतिबिधिलाई नियालीरहेकी मनमायाले एक्कासि कालिमाइले झै रणचण्डि भएर अक्समात बेहुलाहरुको भोजनकक्षमा कराउदै प्रबेश गरिन र भन्न थालिन । "ओ सुब्बा साब, यस्तो अदभुत स्वभाव र सत्ययुगको संस्कार लिएर तिमि कुन ग्रहबाट आएको ? केहि पनि नचल्ने कस्तो बानि तिम्रो ? तिमि जस्तो नामर्द संग मेरो बिबाह हुन सक्दैन । ड्याडि यो बिबाह यहि समाप्त गर्नु होस । म यो संग जिवन बिताउन सक्दिन' । आफ्नो हुनै लागेको जिवनसाथिको यस्तो कुरा सुनेर रामनाथको मुख चुक जस्तै कालो र अमिलो भयो । मुखबाट कुनै वाक्य नै फुटेन झट्ट कोठाबाट निस्किदै पछडि हेर्दै नहेरि सरासर बाटो लाग्यो । बिबाहमा सरिक युबायुबतिहरुले खुसि र उमंगका साथ सिट्टि र ताली बजाउदै वरपर नै थर्किने गरि हाँसेर मोज मस्ति गरिरहे ।

बाँकी यता >>

गजल

हुन त गजल लेख्ने मेरो पुरानो बानि चाहि होइन तर पनि ब्लगिङको सुरुवात संगै साथिहरुको हौसला र प्रेरणाबाट प्रभाबित भएर खुट्टा लरबराउदै भएपनि हिडिराखु जस्तो लागिरहेछ यो यात्रामा । खासगरि गजलमा हुनुपर्ने गुण र मर मसलाहरुको  बारेमा पुर्णतया जानकारी नभएको हुनाले यो गजल पस्केको छु  थप सरसल्लाहको लागि तपाइहरुको जोसिलो कलमको अपेक्षा

सज्जनलाई ठाउ छैन यत्रतत्र जालीहरु

पथभ्रष्ट भएपछि देश हाक्ने मालीहरु

अन्यायको बिरुद्धमा हात जोडदै हिडेपनि

 न्याय छैन पाइन्छ यहाँ मुटु घोच्ने गालीहरु

गरिबिको छाति माथि पजेरोको पाङ्ग्रा गुडदा

 बिरोध हैन देखिराछ स्वागतका रयालीहरु

झुपडिका आशाहरु महल् सम्म पुरयाए नि 

बर्षौ भयो नछाएको पानि चुहिने पालीहरु

प्रजातन्त्र लोकतन्त्र र गणतन्त्रको नारा बेच्दै 

अखण्डतालाई खण्ड पार्न छुटयाउडैछ्न थालीहरु

बलिदान र समर्पणको मुल्य चाटने भोगीहरु 

निमोठदैछन देशप्रेम् र राष्ट्रीयताका बालीहरु

बाँकी यता >>

गजल

नमस्कार मीत्रहरु । केहि दिनको ब्यस्ततापछि पुन फर्केको छु तपाइहरुको माझमा । एक हप्ते छुट्टिलाई अति नै सोचनिय र् शोभनिय बनाउदै छोटो रमाइलो घुमघामको यात्रालाई पनि एउटा टाँसो बनाई टासौला भन्ने बिचारमा थिए तर अलि भनेजस्तो भएनछ । साथिमाथि परेको बिपत्तिका कारण उसैको सहयोगमा हिडदा सातादिन चिप्लिएर गएको थाहै भएन । यो बिचमा धेरै नै साथिहरुका अति गहकिला र पढनै पर्ने पाठहरुबाट पनि बञ्चित हुन पुगे । त्यसको लागि क्षामा चाहन्छु।

हुन त हजुरहरु जस्ता गजलकारहरुको अगाडि मैले के नै लेख्न सक्थे र तैपनि तपाइहरुको मार्गनिर्देशनबाट प्रभाबित भएर नै यसपट्टि पाइला सारेको हु । सत्य नै भन्नु पर्दा ब्लग्को सुरुवात अगाडि मैले गजलको परिभाषालाई बुझ्नै नसकेको रहेछु र मिले नमिलेका कुराहरु पनि समाबेश गर्दै गए । अनि हजुरहरुले औल्याइदिनुभएका मिठा प्रतिकृया सहितका ठुलो धनरासिका अमुल्य सुझावहरुका भकारिहरु नै मेरा गोरेटोका संबाहक भैदिए।

हो, गजलमा शेरको ठुलो महत्व हुने रहेछ । अनि अनुप्रास सहितको मतलाको पनि महान भुमिका, मक्ताको पनि । त्यसैले मित्रहरु जानि नजानि यो गजलको पोखरिमा पौडिने दुस्साहास गरेको छु । आसा छ बितेका दिनहरुमाझै सुझावको लगाम समाउन पाउने छु।

पठाएर गएपछि मुटु चिर्ने घातहरु
फेरि किन गर्छौ प्रिय सम्झाउने बातहरु

ढलिराछ जिन्दगी यो स्वार्थको हुरी चल्दा
हुरी माझ किन चाहियो दियो बाल्ने हातहरु

तन चल्यो मन चल्यो जवानीमा तिमीलाई
नाता जोडौँ भन्दाखेरी मिल्दैन रे जातहरु

चढाएर रुख माथी तानिदियौ पाउ मेरा
कठै भनी दया गर्छौ हिर्काएर लातहरु

पार गरोस् सयौं जुनी तिम्रो नयाँ सम्बन्धले
आँसु पुछ्दै कटाउछु अनिँदा  यी रातहरु

आक्षेप र उपेक्षाको समाधिमा सूर्यलाई
फूल टिपि नचढाए ईष्र्या गर्छन् पातहरु

बाँकी यता >>

बिधुतिय साइनो

सधैजसो आज पनि उनि नै आमन्त्रीत गर्छिन मलाई सेलफोनमा । खै किन हो कुन्नि आजभोलि त म पनि उनि भनेपछि हुरुक्कै भाको हो कि? उनको आवाजको रिङ्ग् मोबाइलमा ट्यार गर्ने बित्तिकै मेनेजर संग केहि न केहि बाहाना बनाएर होस् या बिसन्चोको कारण देखाएर होस डिउटि बाट फुत्किहाल्ने कोठातिर । भेटघाटको शुरुका दिनहरुमा त धेरै नै भाउ खाने ।आखिर २-४ दिनको तितो मिठो शब्दरुपि खाजा के पस्केको थिए मिठो लागेछ क्यारे। समय मिल्यो कि मिसकल अनि कल पनि। करिब करिब छ महिना जति भयो होला उनि संग बायुमण्डलिय तरंगको साइनो सुरु भएको। यथार्तमा भन्नु पर्दा यो लामो अवधिमा सिलेस्ट र म बिच भावनाको साइनोले यति जरा गाडिसकेको छ कि एक दिन पनि नेटवर्किय सन्जालले बाटो बिरायो कि एक अर्काबिच दोषारोपण यानिकि उनिबाट म टाढा हुन चाहे रे उनि म बाट । 'ल ल सिलेस्ट म आइपुगे एकैछिन ल। राहतको आस्वासन् दिदै कोठातिर लाग्छु। कोठामा गयो कि सिधै इन्टरनेटमा युनिफर्म् चेन्ज, खाना तयार,नुहाउने अनि अरु कुरा त छोडौ साथिले तयार गरेको खाना खान पनि हतार।

भनु भने उनि फिलिपिन्सको मनिलामा म मध्यपुर्बको रियादमा अनि शुरु हुन्छ हाम्रो तरंगित साइनो आकसमा तैरिदै। ''हैन तिमि किन यसरि मरिहत्ते गरेको भन्या 'आकाशको फल आखाँतरि मर' भनेझै यो कल्पनापनि गर्न नसकिने नातालाई किन जरा रोप्न चाहिरहेकि छौ। ठुलो बनाएर झयाङगिन दिनु भन्दा त सानैमा लडाउनु नि"? तर उत्तरमा जरा काटने हैन सिकारु जि फुलाउने फलाउने रे पो त अझै त्यति मात्र कहाँ हो र संगै जिउने मर्ने रे । फेरी कोसिस् गर्छु सम्झाउने। "हा.. हा.. हा.. तिमि जस्ता महासागर पारिका पुर्णिमाका जुनहरु यो धर्तिको गहिराइबाट धेरै नै देखिसके सिलेस्ट। जो पुर्णेमा संगै आउछन अनि औसि संगै अस्ताउछन, तिनिहरुले मलाई गर्ने माया केबल मेरो महिनाभरि बगाएको पसिनाको मुल्यमा लक्षित हुन्छ। यौबनको मातलाई बिधुतिय क्यामारामा कैद गराएर धनको डोरि तान्ने सागरपारिका परिहरुसंग म दिक्क भैसकेको छु सिलेस्ट ।अब चुडाइडेउ तिम्रो मेरो तो तारलाई तिम्रो डेस्कटपबाट "।

"फेरि अर्को कुरा एकचोटि टुक्रीसकेको यो मेरो मुटुलाई पुन मित्रताको मलम लिएर मसाज गर्ने नर्स हरु पनि धेरै नै भेटे। बिक्षिप्त आत्मा अनि टुटिसकेको धैर्यताको बाँधबाट छताछुल्ला भएका मेरा भावनाहरु शिशिरले भताभुंग परिएको बिरुवा झै केबल रसबिहिन भावनाले सजिएको एकल जिवनका क्षणहरु मिर्मिरे उषासंगै सन्ध्याको लाँलिमा सजिब बन्न सक्दैनन भने तिमि कसरि सम्हाल्न सक्छौ मेरो मनलाई ।अझै यो त कहालिलाग्दो अनन्त गगन र बिशाल धर्तिको मिलन् सपना झै लाग्ने क्षितिजपरिकि सहकर्मिलाई मायाको घुम्टो ओढाएर आखाँमा बसाउने काल्पनिक सपना सपनामै सिमित हुनेछ। जिवनका हरेक घुम्ति र पाइलाम साथ दिन्छु भन्ने तिम्रा ति जोसिला आस्वासनहरुलाई म सलाम गर्छु तर तिम्रो महत्वकांक्षा र मेरो सपनको दुरि आकास पाताल जस्तै छ। एउटै महादेशको भएपनि अधिक् टाढा छु। मेरो भावाकासमा तिम्रो सम्झना मात्र पनि बादल बनेर मडारिनु सिवाए अर्को उपाए देख्दिन म" ।

यति भनेर पनि टेर पुछ्छरै नलगाउने। फेरि शुरु हुन्छ उनको महभारत।

उनि पहिले जापानमा बसेकि रे स्टाफ नर्सको जागिर गरेर। अहिले जगिर को सिलसिलामा रियाद(जहां म कार्यरत छु) को लागि नै कोसिस गर्दै छन् रे। जापानको बसाई सकिसकेपछि फेरि पैसाको अभाव खडकियो रे अनि मनिलामा चाहि राम्रो जागिर पाएपनि मनग्ये पैसा नहुने रे। अझ त्यसैमाथि म संगको साइनोको डोरि पनि एउटै दिशातिरबाट हुन पुगेछ नभेटि नछोडने रे। अगाडि मक्ख पादै भन्छिन मेरो ५० प्रतिशत काम भै सक्यो अब म छिटै तिम्रो अंगालोमा बेरिन आउदै छु । खुसि को प्रतिक्षामा बस्नु । हैन भगवान यो के हुन लागिरहेको छ् ।बिस्वास गरु कि नगरु । बिस्वास नगरौ भने उनि भन्छिन "म अरु जस्तो हजार बृक्ष डुलेर हिडने पंछि हैन ।मलाई एउटा राम्रो जिवन साथिको आवस्यक छ जो तिमि पुरा गर्न सक्छौ मलाई देशि भन्दा अन्तरदेशिय साइनो मनपर्छ। काम भन्दा कुरा गर्ने स्वार्थिहरुको दुनियामा बाच्नु छैन मलाई" । वास्तपमा भन्दा उनि संग आफ्नो भन्ने कोहि छैन रे उनि ठुलै भएपछि माता पिताको स्वर्गबास भएको रे। कोहि आफन्तको साहाराबाट स्टाफनर्सको अध्ययन पुरागरि ५ बर्ष जागिर खएकि रे सुर्योदयको देशमा। अनि एउटा आफ्नो भनाउदो अत्यन्तै माया गर्नेले पनि धोका दियो रे। त्यसपछि आफ्नै देशका मानिसहरुसंग नाता जोडन मन नपराउने रे।

हुन पनि साच्चिकै जस्तो पनि लाग्छ । प्राय उनि नै मलाई फोन् गर्छिन। खातका खात मेल पठाउछिन एकदिन टाढा भयो कि । भन्छिन सत्यताको माया प्रेममा जस्तो सुकै परिस्थितिले पनि एकदिन सामाना गर्नु पर्छ सत्य संग। रोमियो र जुलियटको जस्तो जोडि हुन्छ हाम्रो। लियोनार्दोले मोनालाई जस्तै गर्ने छु मिलनको बाटो रहेन भने। फेरि स्वतन्त्रताको नाममा घाटि नै रेटिने यो ठाउँमा आएपनि कसरि नाता जोडने हो कुन्नि? त्यसको लागि सबै कागज पत्र तयार गरेरै आफै ल्याउछिन रे मसंग त मात्रै अबिबाहित लेखिएको पासपोट मात्रै भए पुग्ने रे । हुनपनि यसपालिको नया बर्ष र कृसमसको उपहार स्वरुप एउटा राम्रो घडि र कार्ड पोस्ट् गरिछ्न मेरै ठेगानामा। अनि मैले चाहि केहि नपठाउने भनेर ठुस्स। आखिर तिम्रा जिसस नै जानुन र मेरा पशुपतिनाथले नै जानुन यो सम्बन्धले कस्तो रुप लिन्छ भनेर। मलाई पनि उनि संगको मायाले नतानेको होइन। हुन त तर यो नेटवर्किय साइनोले पुर्णता पाउला भन्नेमा शंका नै लाग्छ। चार अक्षरको 'सफलता' र दुई अक्षरको 'प्रेम' बिचको यो आसाबिहिन पाइलहरुले लक्षमा पुरयाईदेओस हाम्रोलागि भन्ने आसाको दियो त पक्कै म बाट पनि बाल्नु नै पर्ला जस्तो छ। यसरि कति दिन सम्म सम्झना र बिधुतिय तरंगको साहाराम अगाडि बढने हो ?

कोमलता भित्रको कठोरता, सरलता भित्रको जटिलता, निश्छलताभित्रको कुटिलता, लाई बुझेर हो या नबुझेर मनको आखाँले देख्न नसकेपनि चर्म आखाँले देखेको आवरणलाई आधार बनाएर उनि प्रति लिप्त हुनु मुर्खता हो या असमक्षता अनभिज्ञ छु। लाखौ प्रेमिहरुकि मनमोहक तस्बिरमा सजिएकि मोनालिसाको बहुचर्चित मुस्कान लाई त बिस्वका करोडौ बिस्लेशकहरुले पनि परिभाषित गर्न सकेका छैनन् भने तिम्रो खुसि र उमंगको बहारलाई पनि मैले भौतिक आकृतिको भरमा बर्णन गर्न सक्दिन सिलेस्ट। तिमिले बेदनाले छटपटिएको बेला बाडेको रोदन हो या खुसिले मातिएको बेला अनायासै जोडिन पुगेको साइनो हो त्यो तिमिलाई नै थाहा होला तर जे भएपनि यो वायुमण्डलिय आकासमा साहारा खोज्दै भौतारिरहेका हामिदुइबिचको नाता जुनि जुनि फैलीदै जाओस मिलनको पर्खाईबिच भएपनि अनन्तसम्म............................

साथिहरु हुन त हाम्रो साइनो पनि बिधुतिय नै हो जस्तो लाग्द्छ। उनको साथ छुटेपनि हाम्रो चाहि नछुटोस है

बाँकी यता >>