आफन्त

श्यामलालले करिब पाँच वर्ष भैसकेछ यो संस्थामा काम गर्न लागेको पनि । घर धान्न देखि लिएर घर ब्यवहार, ईष्टमित्र, नातागोता सबैको भार आफ्नै टाउकोमा लगाउनु परेको छ । ६ जनाको पारिवारमा गाउका पाका पुराना ईज्जतसाथ बसेका मान्छे । अत्यधिक आधुनिकताले गाँजेको बेला भएर होला श्यामलाल पनि ढल्दैछन त्यो समयसँग नचाहरै भएपनि ।

त्यसो त उनी जागिर बाहेक परिवारसंग आफ्नै करेसाबारिमा सागसब्जि पनि उत्पादन गर्छन् । जायदात पनि अलि कमै भएका मान्छे भएपनि गाउघरको जनजिब्रोमा निकै ईमान्दारिता बोकेका मान्छे । "यो नोकरि गर्न लागेको पनि पाँच वर्ष भैसकेछ । बढुवाको आस गर्दागर्दै यतिका समय भैसक्यो । हाकिमले मन नपराएको पनि हैन । त्यो मदनलाललाई( संस्थामा आफूभन्दा उपल्लो स्तरका कर्मचारी) सरुवा गर्ने कुरा त चलाएकै छन् हाकिम साबले । त्यसपछि त आफ्नै पालो हो । हुन त यो बहुसङ्ख्यक बेरोजगारिको अखडामा रोजगारि पाएकै छु । जागिरको लागि महिनौ लगाएर मरिमेटेको तिक्तता पनि  भोगेकै हो कति लोभिनु ?" यस्तै यस्तै विगत देखी बर्तमान सम्म सम्झदै राहतको मस्यौदा तयार पार्छन् श्यामलाल ।

नभन्दै आखिर त्यो दिन पनि आयो ।मदनलाललाई बढुवा गरेर पठाइदिए हाकिमले । श्यामलाललाई उपल्लो तहमा स्वागत गर्दै आफ्नो (पहिलेको श्यामलालको पद) पदपुर्तिका लागि उनैलाई एउटा ईमान्दार र स्वाभिमानि व्यक्ति खोज्ने जिम्मा पनि सुम्पिए हाकिमले । यसले धेरै समय पछि श्यामलाललाई राहत मिलेको अनुभूति भयो । परिवार सँग खुसी मनाए। गाउघर समाज टोलतिर उनैको चर्चा भयो। फेरि अर्कोतिर आफ्नो ईमान्दारिताको फलले गर्दा एउटा नयाँ मान्छे खोज्ने अवसर पनि मिलेकोमा दङ्ग छन् उनी। यसो समाजको यताउता आँखा घुमाए। फेरि सोचे हाकिम साब अलि प्रखर किसिमका मान्छे । जस्तोसुकैलाई त जागिर लगाउनु पनि भएन । उनको मनमा झट्ट एउटा नाम याद आयो। त्यो भाइको छोरा नारने( अलि उरन्ठेउलो हुनाले नारनलाई नारने भन्छन उनि) काम नपाएर घुमिराछ । एक पटक त खुवाको पनि हो जागिर मातेर हिडयो तर जे भएपनि आफ्नैलाई लगाउन पाए बिग्रेको पारिवारिक सम्बन्ध पनि सप्रने अनि उसको पुनर्रउत्थान पनि हुने । यदि हाकिम साबले कुरा खानु भयो भने राम्रै हुनेछ भन्ठानेर नारनेलाई नै जागिरमा फोर्स गर्ने बाचा सहित निदाउने कोसिस गरे त्यो रात ।

करिब आधा दशक काम गरेका पाका पुराना मान्छेको कुरालाई काटने कोसिस गरेनन हाकिम साबले पनि । यदि तिमिले ठीक छ र काममा पनि ईमान्दरिता देखाउछ भन्छौँ भने भोलिदेखी नै काममा बोलाउँ । धेरै दिन भैसक्यो काम थुप्रिएको छ तिमीलाई थाहै छ । हाकिमको कुरा सुनेर खुसी हुदै श्यामलालले नारनेलाई अर्को दिन देखि नै काममा बोलाए । बाबु छोरा संगसंगै अफिस जाने आउने गर्न थाले  । केहि दिनमै दुई घरको पारिवारिक सम्बन्ध पनि सुधारिदै गयो । वरपर छरछिमेकले पनि गुनगानका नयाँ कुराहरु गाउन थाले। श्यामलालाई यस्तो खुसी जीवनमा पहिलो पटक मिलेको छ ।

(करिब तिन महिना पछी)

श्यामलाल विचारमा पर्दैछन आजभोलि । खै के भाको होला ? काम पनि गरेकै छु राम्रै सँग हिजो हाकिमले मलाई किन यति सारो गालि गरेको होला? गल्ति पनि त भए जस्तो लाग्दैन । के त्यो नारनेले पो बिरायो  कि ? केहि समय भयो हाकिम र नारने निकै नजिक भाका छन् तर के भयो र आफ्नै केटो त हो मिलोस् न मलाई त राम्रै त हुने हो नि । सोच्दासोच्दै भुसुक्कै निदाएछन ।

समय बित्दै गयो । जति पछि भयो उति हाकिमको आँखामा गिर्दै गएको आभास भएको छ श्यामलाललाई आजभोलि । केहि दिनपछी नयाँ पोस्टमा काम गर्न असक्षम भन्दै बढेको पद घटाई पहिलेकै पदमा काम गर्न आग्रह गर्दे नारनेलाई उपल्लो तहमा काम लगाए हाकिमले । फेरि दोधारमा परे श्यामलाल । हुन त काम अलि कडा नै भएपनि चलाएकै थिए बरु त्यो नारनेले त कुरा बिगार.............. धत् म पनि कस्तो सोचेको ? निसन्देह काम लगाएको हुँ । गलत सोच्नु राम्रो होइन । मन सम्हाल्दै पु:न पुरानै काम सुरु गरे । यो बेला सम्म नारने र हाकिमको निकै जमेको छ । आफ्नो मान्छेको प्रगति देखेर दङ्ग छन् उनि । जे होस मेरो नारने ले हाकिमको मन जितेको छ मेरो पनि केही हुन्छ छिट्टै फेरि ।

नारनेलाई जागिर लागाएको केही महिनापछि हाकिमले श्यामलाल लाई आफ्नो अफिसमा बोलाए । नारन सरको अनुसार तपाईको असक्षमता र अस्वभाविक कृयाकलापले गर्दा यो संस्थामा काम गर्न अयोग्य ठहरिनुको कारण आजसम्मको हिसाबकिताब चुक्ता गरिदै जागिर निकाला गरिएको जानकारी गराउन चाहन्छु। तपाइका नयाँ दिनहरु शुभ रहुन ।

हाकिमको यो कुरा सुनेर आफ्नै नारनेको  अनुहार तिर पुर्लुक्क हेर्दै पर्पुरो समाउदै आफ्नो
ईमान्दारितामा आफ्नो आफन्तले दिएको फल सम्झेर पाएको केही रकम बगलिमा हाल्दै घरतिर पाइला सार्छन श्यामलाल ।

बाँकी यता >>

दिदी

निरास छु क्षितिजपारि टिका थाप्न आइन दिदी
सयपत्री मखमली गलामा राख्न पाइन दिदी


खुम्चिएर विवशतामा सम्झेँ अतित फेरी आज
सप्तरंगी टिका लिई तिम्लाई भेटन धाइन दिदी


उजाड यो बस्तीबाट नियाल्दै छु तिम्रो तस्विर
पोरको झैँ देउसी भैलो कसै सँग गाइन दिदी


विश्वासमा बचिराछु अर्को साल आउछु की त
तिम्रो आस्था बाचेकै छ जुवा तासमा लाइन दिदी


उमङ्ग र हासो संगै बितोस तिम्रो दीपावली
झुटो भयो बाचा मेरो तिम्रो मनमा छाइन दिदी



यो सरल गजल संगै नजिकै आइरहेको शुभ दीपावलीको उपलक्ष्यमा सम्पूर्ण ब्लगर मित्रहरु लगायत सबै नेपालीहरुमा हार्दिक मंगलमय शुभकामना ब्यक्त गर्दछु । शुभ दीपावली !!!!!

बाँकी यता >>

दसैं

बार्षिक प्रतिक्षाको घडीलाई समाप्त पार्दै आइरहेको बडा दसैंले यसपाली पनि सबैको आँगन कुल्चिसकेको छ। दसैंको रौनक शहर देखि गाउँ गाउँ हुदै बेदेश सम्म पनि उत्तिकै रूपमा फैलिरहेको छ। एक आपसमा शुभकामना आदान प्रदान गर्दै ज्येष्ठ नागरिक बाट टिका ग्रहण गरी आसिर्बाद लिई दुर्गा भगवतीको प्राथना गर्न विदेशमा बस्ने नेपालीहरूको निकै पहिले देखि बनेका योजनाहरुलाई सजीव बनाउन जन्म ठाउँ भित्रिने क्रम जानी नै छ । लामो समय सम्म भेटघाट हुन नसकेका आफंतहरुलई दसैंले भेटाउने काम पनि गर्ने हुदा होला दसैं लाई छुटेका पारवारिक नाता र भेटघाट हुने जमर्को को चाड पनि भन्न सुहाएको।

आफ्नो भने यो दसैं अनि निरर्थक नै भयो। धेरै वर्ष पछि यो दसै लाई आफ्नो ठाउमा खुसियाली साथ मनाउन पाइएन। विवशतामा खुम्चिएर मातृभूमि छोडेर तलबको आकारले जीवन निर्धारण गरोस् भन्ने मानसिकता बोकेर विदेश भासिनेहरु प्राय को कथा मेरो जस्तै छ होला। कुनै पनि सुखद घडीमा रम्न र रमाउन समयको आवश्यकता पर्छ भने झैँ सस्कृति र परम्परालाई आत्मसात् गर्न देशभित्र नै हुनुपर्ने रहेछ। दसैं भनेर बन्द कोठामा केही साथीहरुको बीच नाचगान गरे झैँ गरेपनि वास्तविक खुसी र उमंगहरू बटुल्न जन्मथलोमा जस्तो स्वच्छ र शीतल नहुदो रहेछ। तैपनि मन बहलाउने काम भने झैँ एक आपशमा समझदारी बोकेर जँहा छौ त्यहिँबाट मन हर्षित पार्नुको विकल्प देखिन मैले पनि ।
दसैं कसैको लागि दशा नबनोस्। दिनभरी काम गरेर खाने ज्यामी र महलमा बसेर खानेहरु सबैलाई उत्तिकै खुसी हासो मिलोस् । धनि गरिब बीचको विभेद यो परम्परागत चाडमा लागू नहोस। झुपडी देखि महल सम्म बस्ने सबैले दसैलाई खुसी र धुमधामका साथ ग्रहण गर्न सकून् । दुर्गा भवानीले सबैको मनोकामना पुरा गरून् ।

ब्लग मित्रहरु लगायत सम्पूर्ण नेपालीहरुमा बडा दसैंको हार्दिक मंगलमय शुभकामना ! दुर्गा भवानीको रक्षार्थमा मान्यजनको आसिर्बादमा परेको टिका जमराले सबैको मनोकामना पुरा गर्दै जीवन खुसीको बाटोतिर लम्कियोस।

जय दुर्गा माता !!

बाँकी यता >>

वियोगको बह ( गजल )

केहिदिन पहिले मतलामा मात्रै सिमित भएर फेसबुकमा प्रकाशन पनि गरेको थिए यो मतला। आज फेरी  फुर्सदमा यसलाई गजलको आकार दिएको छु। वियोगको छहारीमा रचेको यो रचनासंग मेरो भाव त झल्केको छ तर व्यक्तिगत जीवन संग सम्बन्धित भने  छैन।

छुरा घोच्नेहरुको संसारमा रेटिन सकिन
दागैदागहरुमा    बसिरहे मेटिन सकिन

अन्जानमै सजाएछु सपनाहरु खोजेर आँखामा
आँसुबनि  बगे र पो धडकनमा भेटिन सकिन

तोडीए वाचाहरु कोपिलामै लुटियो खुसित्यो
फूलेर सुगन्ध  छर्दैजगतमा देखिन् सकिन

भिजिरहेछु दिनरात घातैघातको बर्षामा
जलिरहेको अग्निमा पनि सेकिन सकिन

डढेछ चित्रपटको     आकृति खरानी बनेर  

दिलभित्रको किताब   छानेर लेखिन सकिन

बाँकी यता >>

सुरुआत संगै समाप्ति

बुटवल बजार मंसिरको महिना प्रभातको किरण हल्का सुरु  भएको कुहिरो माथि मुस्कुराउदैछ ।   भर्खर
 बिहानी सुरु हुदै छ । अँधेरो  चिर्दै चम्किरहेका रंगी-बिरंगी बल्बहरु एक पछी अर्को गर्दै निभ्ने क्रम जारी छ ।  शिशिर यामको आगमन हुन लागेको हुनाले कतै कतै बिहानी शिरेटोले कमजोर बूढाबुढी हरुलाई न्यानो सूर्यको किरणतर्फ आकर्षित पनि गरेको छ।  बिहानीलाई आफ्नो घेराबन्दीमा राख्न खोज्ने कुहिरो माथि परेका प्रभातका सुनौला किरणहरुलाई देख्दा आफ्नो अवमूल्यन भएको महसुश पनि गर्दै छ त्यो हुस्सु र कुहिरोले। त्यहिँ रमझमलाई नियाल्दै मेरा पाइला हरु पनि क्रमश बस्ति छोडने तरखरमा लागेका छन् । पारिवारिक संसर्गको मनमा एक्लो पनको अनुभूति जगाउदै मेरा पाइलाहरु बहिरीदैछ्न, त्यो शहर बिरानो बनाउदै ।
 
लु. अ. ख. १८४५ को यात्रीबाहक बस हाम्रो प्रतिक्षाको घडीलाई समाप्त पार्दै आइसकेको छ अगाडी ।  सयौ यात्री आफ्नो गन्तव्यको लागि तछाड मछाड गर्दै ठेलाठेल गर्दै छन्।  हुलमुलमा उछिन्ने होडबाजी चलिरहेको छ त्यहाँ ।  मानौ यात्राको अरु कुनै विकल्प नै छैन जसरि ।  सभ्यता र संस्कृतिको राम्रो पहिचान  बोकेका हामीहरुले अज्ञानता र अपरिहार्यताको बतास बोकेर आफ्नो परिचय पनि राम्ररी नै दिएका छौ बसपार्क मा पनि ।  सिद्धबाबाको काखैमा अवस्थित तिनाउ नदि र केहि परको मणीमुकुन्दसेन पार्कमा मनलाई भुलाउदै यात्रालाई रोमान्टिक र निरासराहित बनाउने जमर्को पनि गर्दैछु ।
 
चढियो १८४५ को भिडियो कोचमा, बस्न त बसियो त्यो कोचमा तर एउटा पनि अडियो गीत सम्म सुन्ने मौका मिलेको भने होइन ।  यात्रा भरि बरु आफ्नै थोत्रो आइपड्को पो काम आयो ।   त्सैले होला हामी भरिला  देशका खोक्रा जनता  भाको । कागजमा एउटा व्यवहारमा अर्कै। बसियो मनमा किलै गाडेर भएपनि गन्तव्यको लागि ।  यात्रामा रमाइलो साथी भएमा यात्रा सहज हुन्छ भने झैँ परिछन् एउटी क्यानेडियन खैरेनी संगैको सिटमा ।  अब मनमनै त हो नि हामी ठुलो ठालु बाहिर पटक्कै बाक्य फुट्ने होइन क्यार ! एउटी सिटमा  बसेकी २२-२४ बर्षे तरुनी खैरेनिलाई देखेर  मनले  ढ्यांग्रो  पनि ठोकेकै छ भने अर्को तिर के के न होला जस्तो मन प्रशन्न  भएजस्तो पनि छ ।   बसमा सबै यात्रुहरु एक आपशमा   परिचय बाँड्दै  छन् आ-आफ्नो सिटमा ।  बाटोमा आइपर्ने घुम्ती र मोडहरुमा यात्री ओराल्ने र चढाउने क्रम पनि जारी छ, लोकल बस जस्तै । नीति नियम कागजमा लेखि पैतालाले कुल्चने परम्परालाई राम्रै संग आत्मसात गरेको छ यो चालक परिवारले पनि ।

                     कति बेला सम्म चुप लाग्ने भन्दै  फोडे मनको मौनतालाई मैले र फुकिदिए खैरेनीको कानमा हावा ।  मेरो हावाले छोएछ क्यारे हेलो भन्दै मुस्कुराइन नानी त ।  अनि जुटाए हिम्मत र फुटाए बोलि यात्राको सहज पनको लागि मैले ।  हाम्रो वार्ता शुरु  भयो सरकार र विपक्ष दलका नेताहरु जस्तो गरि ।  परिचयको ढोका  खोल्दा जुलिया भेटे दैलोमा।  २ मैने नेपाल बसाईको तीन चौथाई  पुरा गरि सकेकी उनि बाँकी समयलाई यात्रा र रमाइला ठाउँ भेट्ने तिब्रतामा रहेछिन ।  प्रशिद्ध धार्मिक स्थल लुम्बिनीको रमाइलो यात्रालाई आफ्नो मनमा उतारेर फर्किदै गरेकी जुलिया नेपाल र नेपालीको सुख- दुखमा रमाउदै बग्ने गर्छु भनिन । मौका छोपेर सवालका तिरहरु हान्दै छु म पनि बेलाबेलामा ।  हातमा कुनै उपन्यासकारको किताब पल्टाउदै आदर्शको पाठ  पनि सुनेकै छु मैले ।  त्यो त म पनि यात्रामा घरीघरी  हेरिरहन्छु पत्रपत्रिका छाटी दिन्छु दर्शन पनि ठुटे अंग्रेजीमा भएपनि  ।  लुम्बिनी  यात्राका रमाइला कुराकानीमा बहकिदै हामी अब अलि बढी नै घनिष्ट हुन् पुगेजस्तो भान भाको छ  । नेपाल र नेपाली प्रतिको मेरो प्रश्न पत्रमा उनले सोझा साझा ,स्वाभिमानी र सहयोगी जनता माझको लोक सस्कृतिमा प्रकृतिको सुन्दरता अति नै झल्केको छ तर प्रबिधि, दक्ष जनशक्तिको आभाव  र चर्को राजनैतिक खिचातानीको कारण तिमीहरु पछी परेका छौ ।  सबैले झैँ उनले पनि त्यही खोकिन

गाडी रोकिन्छ ।  ठेलागाडी र सुपामा फलफुल बेच्नेहरूको घुइचोको त के नै भन्नु पर्यो र अझै बिदेशी देखेपछी  । सुन्तलाको बोक्रा फोकर ह्यान्ड ब्यागमा राख्दै खानको लागि अनुरोध नगरेकी त होइनन तर सानोमा गल्ति  गर्दा सुन्तलाको बोटमा  बाँधिएर  रातभरी सुन्तला खाएको मिठो अनुभव सम्झिदै खान मन  नलागेको कुरा दर्शाए मैले पनि उनीलाई ।  खोकी पनि लागेकै छ र सुन्तला पनि खाएकै छिन ।  खोकीले सताउदा रुमालमा पोको परेर ब्यागमा राखेको पनि देखेकै छु ।  मलाई लाग्छ पश्चिमाहरू त्यसै अगाडी बढेका छैनन् ।  मानबियता, स्वाभिमान र अनुशासन नै मानव उन्नतिको पहिलो पाठ हो, जसबाट निडरता त्यतिकै, शिष्टता त्यतिकै । बिदाइको नैराष्यताले कुडिएको मेरो यो यात्रा प्रेरणादायी पनि बन्यो ।  मलाइ लाग्छ जहाँ यस्ता मानव स्वाभिमानका लालीहरु पोखिन्छन तिनै कर्तव्यबोध र आचरण हरुले हामीलाई पनि तानी दिए कस्तो हुन्थ्यो होला ।  हामी त खाली आफैसंग झुटो बोलि सत्यको घाँटी समाउदै आवरणमा सत्चरित्रको हावा फूक्छौ जसले पुरै  देश गन्हाउछ ।  गफै गफमा मुग्लिन सम्म आइपुगिएछ ।  चारैतिरबाट राजधानी भित्रिने हजारौ यात्रीहरुको भिड उस्तै एउटा होटेलमा पसी मम खाइयो ।  हैन यो  तातोपानी हुदै नेपाल भित्रिएको ममचा ले कति सम्मान पाको हो नेपाली समाजमा भनेको  त बिदेशीहरुलाई पनि उत्तिकै पल्काको रहेछ ।  खुबै चाख लिएर गाडीले हर्न नफुके सम्म सुरुप्प पर्दै भन्या !

अब शुरु भयो पहाडी भेगको रमणीय यात्रा ।  बाटोमा आइपर्ने सुन्दर ठाउँ र कुरिनघाटको केबुलकार लाई  आधार बनाउदै उनको ध्यान तान्दै छु म पनि ।  कति मेरा मात्रै कुरा गर्ने भनेर कोट्याए उनको मन पनि ।  ह्युमेनेटी र ईन्भारमेन्ट  बिषयलाई मुख्य आधार बनाएर क्यानाडा युनिभर्सिटीमा भर्खर प्रवेशिका पढाई गरिकी उनि आफ्नो लक्ष्य मानव सेवा र बालबालिकाको श्रम शोषण बिरुद्ध लागि पर्ने बताइन ।  मौका मिले फेरि पटक पटक नेपाल आउने उनको अर्को रोजाईको कुरा रहेछ ।  नेपालको बालबालिका तथा महिला उत्थान सम्बन्धि एउटा प्राइभेट संस्था  संग आबद्ध पनि रहेछिन जुलिया ।
साँझको ६ बजिसकेछ हाम्रो यात्राले करिब १२ घन्टाको दुरी पार गरिसकेको छ ( जाम सहित ) ।यो अवधिमा धेरै नै कुरा भए हामी बीच ।  जहाँ रहेपनि नियमित सम्पर्कमा  आउने वाचा सहित जुटेर छुटनुको नियम अंगाल्ने पक्षमा पुग्यौ  ।  आजकलको सबैभन्दा सजिलो सम्पर्कको माध्यम ईमेलको पनि साटासाट भयो तर यो समयले जुटाएको यात्राका पात्र हामीबीचको यो दिन भने अविष्मरणीय नै बन्यो र रंगियो मेरो कागजमा आज ।  बिधुतिय तारमा कहिलेकाही सल्बलाए पनि प्रतक्ष्य रुपमा सुरुवात र समाप्ति त्यहिँ दिन नै थियो हाम्रो लागि ।   समयले फेरी जुटाउला वा  मेटाउला जे भएपनि हाम्रो त्यो एकदिने मित्रताको यात्रा अनन्तको डोब संगै क्यामेरामा पनि कैद हुन् पुगेछ ।

                                                छिनमै  जुटाउने
                                                 छिनमै  छुटाउने
                                              साथ नरहेपनि यात्राले
                                                    बर्षौ सम्म
                                                 मनका भाव फुटाउने

***********************************************************************************

बाँकी यता >>

गजल

मात्रै  गोला बारुदको गाँउ  देखे

खाटोलाई बल्झाएको घाऊ देखे

खोसेर हजारौ आमाका कोख
निचोरी भ्रुण  खाने माउ देखे

आस्थाको दियोमा वाचा बाँधी
हुरी डाकी उड़ाउने दाउ देखे

अतृप्त बन्दै सत्ताको ढुकुटीमा
नुनमाथि  सुनको  भाउ देखे

काटीए शाशकका गोडा भन्थे
निमुखाकै छाति माथि पाउ देखे

बाँकी यता >>

नयाँ बर्ष, पुरानै कामना

आउन त आयौ नयाँ बर्ष

फेरी यो मन रम्दैन की

अब त बारीका काल्नाहरूमा

रगतका टाटाहरु जम्दैन की

नाङ्गो तरवार खेलाउने कान्छोले

आफ्नै दाजु भन्दैन की

दिदी, बैनी र अबला चेलीहरुको

सिउदोको सिन्दुर गन्दैन की ?

त्सैले भन्न मन लाग्छ तिमीलाई

सकाइदेउ दशकौको छाति चिर्ने खेल अब

हटाइदेउ शिर माथिको कालो बादल अब

प्रभातको सुनौलो किरणसंगै

बर्षाइदेउ शान्ति र सु-शासनका

अदभुत तरंगहरु

२०६७ ईतिहासको

स्वर्णिम र अविष्मरणिय

देशको रङ्ग भनेर ।

यो सरल कविताको कामना संगै समस्त ब्लगरहरु लगायत  देश-बिदेशमा रहनुभएका सम्पूर्ण नेपालीहरुमा नयाँ बर्ष २०६७ को मंगलमय शुभकामना !! .गत बर्षले छोडेर गएका अधुरा, अपुरा र अशुभ कामहरुलाई यो बर्षले पुरा गर्दै नयाँ सोचमा शिखर चुम्न सफलता मिलोस।

******************************************

बाँकी यता >>

कान्छी साली

नमस्कार! सम्पूर्ण ब्लग पाटोमा समाहित मित्रहरुलाई । लामो समय पश्चात कलम चलेको छ। समयले मलाइ धेरै पछाडी छोडेर गएछ या म समय संगै दौडिन सकिन। तपाईहरु संगको बिछोडको यो दुई महिना मलाई दुई बर्ष जस्तै लाग्यो। यो अन्तरालमा ब्लगका रमाइला, ज्ञानबोधक र स्तरीय पाठ हरुबाट टाढा रहनु परेकोमा खेद प्रकट गर्दै पु:न सुचारु हुने प्रतिबद्धता सहित हाजिर छु। मलाई माया गर्दै गोरेटोमा सुझाव बर्षाउने महान मित्रहरुले पहिले जस्तै माया गर्नु हुनेछ भन्ने अपेक्षा पनि गरेको छु । यो खाली समयमा मैले अनुभव गरेको कुरा जति ब्लग या अरु कुनै पनि विधा बाट टाढीदै गयो त्यति नै दिमाग निस्क्रिय हुने रहेछ। यो शुन्य मष्तिस्कले केहि सिर्जना गर्न नसकेको बेला पुरानो कपिमा थन्किएको तर ब्लगमा नयाँ लाग्ने यो ठट्यौली गजल ठेलेर अपडेट गर्ने बहाना बनाउदै छु । त्सैले लागे शिर्षकको बोलितिर।

धेरै किने क्रिम पाउडर ल्याउनु ल्याए लाली

 जे लाए नि तिम्रो मुहार देख्छु तेस्तै काली

तलबले भ्याउने हैन मासिक बजेट पेश गर्न

पेश्की लिई कति रोज्नु तिम्लाई नयाँ सारी

हिड्नु पर्ने सुटबुटमा बाँध्नुपर्ने टाई पनि

फ्रेन्च कट चाहियो रे उखेलेर बोके दाह्री

भैगो सजाउ तिम्रो सन्सार एक्लै भै अबदेखि

जान्छु फेरी ससुराली आउछे की कान्छी साली

प्रस्तुत गजल अप्रिल फुल मा आधारित भएको जानकारी गराउछु ।

बाँकी यता >>

गजल

परिताप मै सम्झौता गरियो कसरी

 नमानेको मनलाई हरियो कसरी

प्रेमको मुलबाटो खोजेर हिडदैथे

 फेशनको बजारमा झरीयो कसरी

किनाराको साथ भेल पर्दा छुटेछ

श्रावणको नदि त्यो तरियो कसरी

पल-पलको श्रममा बांच्दैछ जीवन

वैभबकी गणिकामा परियो कसरी

कथा जानेकै थे हिरोइन मानेकै थे

फ़ेरि खलनायक मा सरियो कसरी ?

बाँकी यता >>

छुट्नु र जुट्नु

परदेशको बार्षिक भारीलाई मासिक नाम्लोले उचाल्दै हिडीरहेका पाइलाहरुले फेरी जुट्नु त छुटनुको मार्माहत स्थितिलाई निम्ताइदियो । मिलनमा सूर्योदयको बिहानी जस्तै लाग्ने र बिछोडमा सूर्यास्तको मलिनो किरण जस्तै लाग्ने जिन्दगीको रितलाई आत्मसाथ गरेर हिड्नु नै मानव जीवनको पहिलो धर्म रहेछ वा भनौ जुट्दा कल्पनाको सन्सार त्यागेर यथार्तमा रमाउनुको मजा अर्कै हुने भने छुटदा कल्पनामा तैरिएका दिर्घकालीन योजनाहरुले बाटो बिराउने हुन् की भन्ने डर । मानव चरित्रका यस्तै जीवन चरित मार्गबाट गुज्रिरहेका यावत परिस्थितिहरुलाई मनको चित्रपटमा उतार्दै रजतपट बनाएर प्रस्तुत गर्दा पाइने अनुभूतिहरूको संगालो जस्तै देखीने रहेछ जीवनको गोरेको मातृभूमी र जन्मथलोमा रमाउन पाउदा । धर्ति भित्रको द्वारमा प्रबेश गर्दा लाग्छ जीवनमा चाहेजति खुसी र हाँसो मिल्यो । बाहिरी मुलुक जतिसुकै सुबिधा सम्पन्न भएपनि असहज लाग्ने मनको बाँधलाई राम्ररी थुन्न उही बुद्धको काख र सगरामाथाको साथ नै चाहिने । सुन्दरताको बर्णन गर्न शेसनागका जिब्रोले नभ्याउने देशका नागरिक हामीलाई अरुको कृतिम सुन्दरताको दृश्यले किन मोहित पार्थ्यो र ?

जति नै अन्तराष्ट्रिय नाम चलेका खाध्य बेच्ने होटल हरु किन नहुन, गगनचुम्बी महल किन नहुन, सफा सुन्दर बातावरणमा गुडीरहेका सफा र चिल्ला कारहरु किन नहुन आफूलाई त्यै मोफसलको गुन्द्रुक, ढेडो, मकै, भटमास खेतमा टक्क बसेको खरको झुपडीमा ओछ्याइएका राडीपाखी र गुन्द्री काम्लो नै प्यारो लाग्ने । सामाजिक सत्कारमा बेरिएको सस्कारले दर्शाएको पारिवारिक शब्दावली नै प्यारो लाग्ने । लाग्छ अब मातृभूमीलाई छोडेर काही जादिन।

मनमा सधै सदाशयता बोकेको समाजमा उदभाव जगाएर बस्नुको मजा छोडेर बैभवको आशा बोकेर मनलाई शब्दसन्धीमा कैद गराई छुटनुको पीडाबोध दयनीय नै हुन्छ । मातृभूमिको माया र पारिवारिक खुसीको दिनचर्यामा आफ्नो कोमल भावना लाई राखेर खुसी भविष्यको सांगलोमा बाँधी कठोर बनेर बिछोडिनु पर्ने विदारक स्थितिले कसको मनमा आन्दोलनको राँको नसल्केला र ? रहर संगै लड्दा लड्दै समयको बाध्यताले कुठाराघात गरेपछी कायरै बनेर भएपनि जन्भूमि छोड्नु पर्ने । जँहा जन्म लिएर आँगनमा बामे सर्न थालियो, तोतेबोली बोल्न सिकियो त्यही आँगनलाई नयनका अश्रु धाराले भिजाउदै निरिह र एक्लो महशुस गर्दै मुटुको एक ढिक्का अनन्तकालसम्मको जीवन साहारालाई आँशु उपहार छोडी बाटो लाग्नु पर्ने कस्तो जीवन यो ? जति अतितले बाटो टाढा पार्दै जान्छ त्यति नै स्मृतिको साँझले पीडाको छहारीमा बास गर्न थाल्छ ।

फेरी मनमनै कल्पना गर्छु समयले बगेका परिताप अनि मुस्कानमय क्षणले फाटेका मनहरुलाई टालटुल गरी सिउनको लागी सबैको मनमा हर्षोल्लासका साथ तम्सिएर नयाँ बर्ष पनि नजिकै आइरहेको छ । एक्लोपनाको आस्था, भरोसामा बिस्वासको दियोले उजेलो पार्ने प्रयास स्वरूप मिलन बिछोड बिचको स्नेह र पारिला कथाहरुमा विपक्ष बनेर आइलाग्ने "बिछोड' लाई नयाँ बर्षले निमिटयान्न पार्न सहयोग गर्दै, मिलनको गाथा बोकेर खिसिक्क दांत देखाउदै झुल्कियोस नयाँ बिहानी अनन्तसम्म नयाँ बनेर । आशा गरौ २००९ ले छुटाएर २०१० लाई जुटाउदा बाँकी बिस्मृतिका क्षणहरुले पार पाउन । विश्वभरी जरो गाडेर बसेको अफवाह, अतिरंजन र उदबेगहरुलाई सिंनित पार्दै गनिमत व्यवहारमा कोविद व्यक्तित्वका बिनयीहरुको बिगबिगी बढोस ।

साथै
नयाँ बर्ष २०१० को सम्पूर्ण ब्लगर मित्रहरु,पाठकवर्ग र समस्त नेपालीहरुमा मंगलमय शुभकामना !!

बाँकी यता >>

गजल

बिर्से माया गालि दिए है प्रिय

 बाटो पर्दा पाली दिए है प्रिय

सारेको छु गुलाब तिम्रै लागि

फर्केर पानी हाली दिए है प्रिय

मृत्युशैयामा सुत्न पुगेछु भने

आफैले आगो बालि दिए है प्रिय

चकमन्न रातमा ब्युझाउन आए

सपना सबै टालि दिए है प्रिय

समाजलाई शोक परेको बेला

तिम्ले नि तालि दिए है प्रिय

बाँकी यता >>

शुभकामना

बाँकी यता >>