गजल

परिताप मै सम्झौता गरियो कसरी

 नमानेको मनलाई हरियो कसरी

प्रेमको मुलबाटो खोजेर हिडदैथे

 फेशनको बजारमा झरीयो कसरी

किनाराको साथ भेल पर्दा छुटेछ

श्रावणको नदि त्यो तरियो कसरी

पल-पलको श्रममा बांच्दैछ जीवन

वैभबकी गणिकामा परियो कसरी

कथा जानेकै थे हिरोइन मानेकै थे

फ़ेरि खलनायक मा सरियो कसरी ?

बाँकी यता >>

छुट्नु र जुट्नु

परदेशको बार्षिक भारीलाई मासिक नाम्लोले उचाल्दै हिडीरहेका पाइलाहरुले फेरी जुट्नु त छुटनुको मार्माहत स्थितिलाई निम्ताइदियो । मिलनमा सूर्योदयको बिहानी जस्तै लाग्ने र बिछोडमा सूर्यास्तको मलिनो किरण जस्तै लाग्ने जिन्दगीको रितलाई आत्मसाथ गरेर हिड्नु नै मानव जीवनको पहिलो धर्म रहेछ वा भनौ जुट्दा कल्पनाको सन्सार त्यागेर यथार्तमा रमाउनुको मजा अर्कै हुने भने छुटदा कल्पनामा तैरिएका दिर्घकालीन योजनाहरुले बाटो बिराउने हुन् की भन्ने डर । मानव चरित्रका यस्तै जीवन चरित मार्गबाट गुज्रिरहेका यावत परिस्थितिहरुलाई मनको चित्रपटमा उतार्दै रजतपट बनाएर प्रस्तुत गर्दा पाइने अनुभूतिहरूको संगालो जस्तै देखीने रहेछ जीवनको गोरेको मातृभूमी र जन्मथलोमा रमाउन पाउदा । धर्ति भित्रको द्वारमा प्रबेश गर्दा लाग्छ जीवनमा चाहेजति खुसी र हाँसो मिल्यो । बाहिरी मुलुक जतिसुकै सुबिधा सम्पन्न भएपनि असहज लाग्ने मनको बाँधलाई राम्ररी थुन्न उही बुद्धको काख र सगरामाथाको साथ नै चाहिने । सुन्दरताको बर्णन गर्न शेसनागका जिब्रोले नभ्याउने देशका नागरिक हामीलाई अरुको कृतिम सुन्दरताको दृश्यले किन मोहित पार्थ्यो र ?

जति नै अन्तराष्ट्रिय नाम चलेका खाध्य बेच्ने होटल हरु किन नहुन, गगनचुम्बी महल किन नहुन, सफा सुन्दर बातावरणमा गुडीरहेका सफा र चिल्ला कारहरु किन नहुन आफूलाई त्यै मोफसलको गुन्द्रुक, ढेडो, मकै, भटमास खेतमा टक्क बसेको खरको झुपडीमा ओछ्याइएका राडीपाखी र गुन्द्री काम्लो नै प्यारो लाग्ने । सामाजिक सत्कारमा बेरिएको सस्कारले दर्शाएको पारिवारिक शब्दावली नै प्यारो लाग्ने । लाग्छ अब मातृभूमीलाई छोडेर काही जादिन।

मनमा सधै सदाशयता बोकेको समाजमा उदभाव जगाएर बस्नुको मजा छोडेर बैभवको आशा बोकेर मनलाई शब्दसन्धीमा कैद गराई छुटनुको पीडाबोध दयनीय नै हुन्छ । मातृभूमिको माया र पारिवारिक खुसीको दिनचर्यामा आफ्नो कोमल भावना लाई राखेर खुसी भविष्यको सांगलोमा बाँधी कठोर बनेर बिछोडिनु पर्ने विदारक स्थितिले कसको मनमा आन्दोलनको राँको नसल्केला र ? रहर संगै लड्दा लड्दै समयको बाध्यताले कुठाराघात गरेपछी कायरै बनेर भएपनि जन्भूमि छोड्नु पर्ने । जँहा जन्म लिएर आँगनमा बामे सर्न थालियो, तोतेबोली बोल्न सिकियो त्यही आँगनलाई नयनका अश्रु धाराले भिजाउदै निरिह र एक्लो महशुस गर्दै मुटुको एक ढिक्का अनन्तकालसम्मको जीवन साहारालाई आँशु उपहार छोडी बाटो लाग्नु पर्ने कस्तो जीवन यो ? जति अतितले बाटो टाढा पार्दै जान्छ त्यति नै स्मृतिको साँझले पीडाको छहारीमा बास गर्न थाल्छ ।

फेरी मनमनै कल्पना गर्छु समयले बगेका परिताप अनि मुस्कानमय क्षणले फाटेका मनहरुलाई टालटुल गरी सिउनको लागी सबैको मनमा हर्षोल्लासका साथ तम्सिएर नयाँ बर्ष पनि नजिकै आइरहेको छ । एक्लोपनाको आस्था, भरोसामा बिस्वासको दियोले उजेलो पार्ने प्रयास स्वरूप मिलन बिछोड बिचको स्नेह र पारिला कथाहरुमा विपक्ष बनेर आइलाग्ने "बिछोड' लाई नयाँ बर्षले निमिटयान्न पार्न सहयोग गर्दै, मिलनको गाथा बोकेर खिसिक्क दांत देखाउदै झुल्कियोस नयाँ बिहानी अनन्तसम्म नयाँ बनेर । आशा गरौ २००९ ले छुटाएर २०१० लाई जुटाउदा बाँकी बिस्मृतिका क्षणहरुले पार पाउन । विश्वभरी जरो गाडेर बसेको अफवाह, अतिरंजन र उदबेगहरुलाई सिंनित पार्दै गनिमत व्यवहारमा कोविद व्यक्तित्वका बिनयीहरुको बिगबिगी बढोस ।

साथै
नयाँ बर्ष २०१० को सम्पूर्ण ब्लगर मित्रहरु,पाठकवर्ग र समस्त नेपालीहरुमा मंगलमय शुभकामना !!

बाँकी यता >>

गजल

बिर्से माया गालि दिए है प्रिय

 बाटो पर्दा पाली दिए है प्रिय

सारेको छु गुलाब तिम्रै लागि

फर्केर पानी हाली दिए है प्रिय

मृत्युशैयामा सुत्न पुगेछु भने

आफैले आगो बालि दिए है प्रिय

चकमन्न रातमा ब्युझाउन आए

सपना सबै टालि दिए है प्रिय

समाजलाई शोक परेको बेला

तिम्ले नि तालि दिए है प्रिय

बाँकी यता >>

शुभकामना

बाँकी यता >>

गजल

गजलको आँगनबाट टाढीएको पनि धेरै भैसकेछ । एक दुई शेर सम्म त मुस्किलले जुराइन्छ त्यसपछी अडकिन्छ बिचैमा । करिब ५-६ महिना पहिले यो गजलको पूरा रुप (लामो रुपमा) नेपाल प्लसमा पनि प्रकासित भैसकेको छ । आज ब्लगलाई निरन्तरता दिन भनी काटकुट पारेर राखेको छु अलि काँचकाचै जस्तो छ ।

 चोट लिएर पनि बाहीर हाँसियो

 साथै नपाएपनी जीवन बाँचियो

स्वार्थ रोज्नेले आँगन नकुल्चेपनि

रोदनका पीडा मुस्कानमै राखियो

    

वाचा कसमको अतित मेटेर सबै

    भूल यौवनको भनी देउता भाकीयो
         

भेटाउने गोरेटो छुटाउने दोबाटो

सम्झेर मनको बाँध अन्तै सारीयो

बाँकी यता >>

सिकारु बर्षदिनमा... गोरेटो र ब्लगरहरु...

हिजो जस्तै लाग्छ बिधुतिय तरंगमा तरंगीदै ब्लगीङ यात्रा शुरु गरी गुगुलको बृहत संसारभित्रको कुनै कणमा प्रवेश गरेको तर चलिरहेको घण्टाघरको घण्टीले बर्षदिनको संकेत गरिसकेछ । बशबिहिन समयको गतिलाई पछयाउदै सिकारु बनि हिडीरहेको यो गोरेटो सँग गाँसिएका बार्षिक साइनोहरु कस्ता रहे ? सिकारु जन्माउन अभिप्रेरित गर्ने र उत्प्रेरणा जगाउने जो कोहिलाई पनि बिर्सन सक्दिन आजको दिनमा ।
जन्म
बिज्ञानको चमत्कारमा होस वा भगवानकै लिलामा सबै कुराहरुमा बाँधक या साधक बनेर कुनै न कुनै रुपमा त्यही मायारुपी किराले आक्रमण गरेको कुरालाई नकार्न सकिदैन । चर्चित तानासाह देखि साधुसन्त सम्म, भगवानदेखि राक्षस सम्म,अनाडी देखि चतुर सम्म सबैको जीवनलाई कुनै न कुनै रुपले यो मायारुपी लहरोले बेरेकै छ । मेरो जीवनमा पनि तेस्तै भयो जसले सिकाइन माया गर्न, मिलनमा रमाउन अनि पीडा भुल्न उनैले फेरी तिनै कुरालाई उल्ट्याइदिइन । मायामा मेरो अबुझपन र कच्चापनलाई औल्याउदै नामलाई पुच्चर भिराएर जसले छोडिन त्यही बेचैनीलाई पछयाउदै गोरेटो जन्माए मैले पनि । प्रेमका इतिहासका (मिलन वा बिछोडमा) पानाहरुमा जस्तो मोनालिसा, ताजमहल या रानीमहल जस्ता महान कार्यहरु गरेर त्यो क्षणलाई अमर राख्न नसकेपनि सानो गोरेटो बनाएर हिडने दुस्साहास गर्न अभिप्रेरित गर्‍यो अतितले मलाई अनि न्वारन भयो सिकारुको फगत अन्त्यहिन प्रेमको नामलाई स्वीकारी बर्तमान सँग रमाउन । नाम सँगको फूर्कोले आधा दशक पुरा गरेपनि ब्लगमा औपचारिक रुपमा भर्खर एक बर्षको बालक भाएछ सिकारु ।
उत्प्रेरणा र मार्गदर्शन
एक हिसाबले सोच्दा मैले ठिकै पनि गरे जस्तो लाग्छ । सानो समयको अन्तरालभित्र यतिका साथी-संगीहरुको माझमा रमाउने अनि सिकारु बनेरै धेरै कुरा सिक्ने अवसर मिल्यो मलाई । जाबो एउटा बिछोडको लागी यति गर्नुपर्ने त के नै थियो र ? यो त जीवनको प्रकृया नै हो भन्थे शुरु शुरुमा त तर आज समयको घडी संगै बहकीदा लाग्छ मलाई सिकारु बनाएर जानेले अर्को मन भुलाउने अनि बेदना पोख्ने र कहिलेकाही रमाउने अवसर पनि दिलाएर गइन । त्यही कच्चापन र अबुझपनको भागदौडमा जन्मीएको गोरेटोले आज बषदिनको यात्रा पुरा गरेको छ ।
शुरुका दिनहरुमा निरन्तरता दिने कुराले अल्मल्यायो पनि । एक हप्ते खजाना लिएर उपस्थित हुने वाचाले अहिले कहीलेकाही दुई हप्ता पनि पुग्ने गरेको छ तर जे होस बेलामौकामा अर्धबिराम लागेपनि पूर्णबिराम भने लगाईसकेको छैन यो गोरेटोलाई । साहित्यिक र उच्च हस्तीहरुका बिचमा म कसरी उँभिन सकुला र जस्तो पनि लागेको हो । नगन्य रुपमा प्रकासित हुने मेरा झारेझुरे रचनाले के म यो गोरेटोमा टिक्न सकुला र जस्तो पनि नलागेको होइन तर जे होस मित्रहरुको हौसला, सुझाव, सल्लाह र प्रोत्साहनले आजसम्म हातेमालो गर्ने अवसर मिल्यो मलाई । त्सैले तपाईहरुको मार्गदर्शन नै मेरो अतित भुलेर बर्तमान खोतल्ने करौति भएको छ ।
यही ब्लगको शुरुवात संगै तपाइहरुले बर्षाएका कोशेलीहरु र पोका-पन्तेराहरुको त जति तारिफ गरेपनि कमै हुन्छ । तैपनि बर्षदिनको यो घडीमा एकपटक फेरी घुम्न मन लाग्यो बार्षिक सेरोफेरो ।
ब्लगको दुनिया चाहार्ने क्रममा पहिलो पटक को छिराइमा मोहित गराउन सफल भोजपुरे ब्लगका चन्द्रबान्तवा राई संगको सहयात्रा र ब्लग उब्जाउन उत्साहित गर्ने चौतारीका संगम संगको मिठो भलाकुसारी नै उत्साहको शिखर बन्नपुग्यो । ब्लग ब्यानर बनाउन भरपुर सहयोग गर्दै प्रफुल्लीत पार्ने बी जे दुम्माली र गोरेटो कोर्न उत्साहित गर्ने चौतारीका संगम प्रति हार्दिक् आभार ।
गोरेटो र सहयात्रीहरु
नेपाली ब्लगरहरुको भबिष्यलाई सुनिश्चित गर्न कम्मर कसेर आगाडी बढदै पहिलो अनलाइन ब्लगर बेला सम्पन्न गरेर एउटा नमुना बन्न सफल दौतरीको जति तारिफ गरेपनि कमै हुन्छ तैपनि एकपटक फेरी सफलताको शुभकामना । ब्लगीङ यात्रामा सम्पूर्ण मर-मसलायुक्त खजानाहरुको जानकारी दिदै नियमित सहयोग गर्दै गोरेटो धाउने आफ्नै बिचार अभिब्यक्तीका ब्ल. गुरु दिलीप आचार्य, लामो समयदेखि ब्लग चलाउदै यथेष्ट जानकारी सहित रमाइला अनि चौतर्फी कुराहरुलाई साथमा लिएर चारैतिर पुगी हौसला दिलाउने बसन्त गौतम, गल्तिलाई पूर्णबिराम लागाउन सहयोग गर्दै भाषागत त्रुटीमा पनि खबरदारी गराउने केफ मंगलका जोतारे धाइबा (जीवन कार्की), साहित्यलाई सर्वत्र फिजाउदै बिभिन्न सुगन्ध लिएर आउने साहित्य संसारका दीपक जडीत, ब्लगमा रमाउन उत्साहित गर्दै निरन्तर सहयोग गर्ने आफ्नै संसारका बेदनाथ (उमेश), तस्बिर बाटै संसार झल्काउने फोटो यात्राकी सुजन आचार्य, आफ्ना भावनालाई बिभिन्न आकारमा प्रस्तुत गर्दै नयाँ-नयाँ सहयोग गर्ने आकार पोस्ट का आकार, उच्च प्रतिभा बोकेर कुटीमा रम्दै कहिलेकाही कुटीको झ्यालबाट गोरेटो चियाउने कुटीकी कैलाश, गफगाफ संगै रमाइला प्रस्तुति सहित लहरिने रोचक गफगाफका प्रवेश पौडेल (उजेली), आफ्नै पलहरुमा खेल्दै नियमित मिठा सुझाव र सल्लाह दिने आफ्नै पलहरुका बी. जे. बान्तवा दुम्माली, साहित्यका सुवास छर्दै मन्त्रमुग्ध पार्ने साहित्य संसारका बिमल गौतम, साहित्य साधनालाई साथैमा लिएर नयाँ-नयाँ खुराक दिने साधना शर्मा । यहाँहरु सम्पूर्णमा हार्दिक कृतज्ञता ब्यक्त गर्न चाहछु
यसरी नै अमूल्य रायहरु पोख्दै सिकारुलाई हातमा हात मिलाएर माथि उठाउन आउने सपना संसारमा रमाउदै हिडने सपना संसारका प्रदीप श्री, आफ्नै संगहका मिलन लम्साल, ब्लगको दुनियालाई एकत्रीत गरी एउटै छाता ओढाउन खोज्ने दौतरीका सम्पूर्ण टीम, कम्प्युटर सम्बन्धी जानकारी पस्केर राहत प्रदान गर्ने कम्प्युटर नेपाली का कृष्ण पोखरेल, रमाइला पक्षहरु समेटदै भबिष्यका सपनाहरुलाई जिवित राख्न सिकाउने नेभर स्टप ड्रीमिङ का दिपेन्द्र, अँधेरी रातलाई कुर्दै उज्यालो पर्खने कृष्णपक्षका कृष्ण थापा, चेतनाका भावहरुलाई पोखेर यथार्तमा रम्ने चेतनाका दूर्जेय, आफ्नै बिस्वासकी आशा गुरुङ, छोटा तर मिठा प्रस्तुती कोर्ने दीप श्रेष्ठ, कहिले चिसो त कहिले तातो हावामा मडारिने हाम्रै नेपालका हावा, यात्रालाई साहित्यमा रुपान्तरण गर्ने यात्राका सुस्केराका दिनेशराज, नेपाली मनका शिव प्रकाश प्रति पनि धेरै-धेरै धन्यबाद । त्यैगरी फूर्सदको समललाई खेर नफाली सिकारुलाई सुझाव दिन आउने अन्त्यहीन शुरुवातका चूडामणि भट्टराई, ब्लगलाई निरन्तरता दिन जोस्याउने गुल्मि दर्शनका सन्जु मगर ट्रेकीङकी रस्मिन, साहित्य बिचार र बिबिधका अर्जुन दुङमेन, जिन्दगीका तितामीठा पानामा रम्ने बिमल, बिचार र स्वतन्त्रता मञ्चका गोकुल ढकाल, आफ्नै आवाजका केशब घिमीरे, अन्तर बिचारका कलमबिर घोताने, छुट्टै पहिचानका समीर, कटुवालका मदन, अजबगजबका एन. के. एम., वियोगमा छहारी धाउने सार्थक सिम्खडा, संगमका प्रबिण थापा, नुवाकोटका सिताराम वस्ती, सहपाठी बनेर आउने कीरण राई, दौतरीका नेपालियन, प्रतिभाका धनी शेखर के सी, माउरोका साथीहरु, यात्राका सुमीरान,अनलाइन खसखसका राजेश यस्तै सहयोगको राहत स्वरुप सिकारुमा प्रवेश गर्ने द किराँत नयाँ प्रवेश भाई, बिचारका आकाश लगायत बेला-बेलामा रचना पठाएर सहयोग गर्ने छबिलाला दाजु साथै गोरेटो सँग सम्बन्धित सम्पूर्ण फलोवर्स, फेसबुकबाट जोडीने आदरणिय मित्रहरु लाई पनि बिशेश आभार गर्दै नाम लेख्न छुटेका ब्लगरहरुप्रति पनि क्षमा माग्दै धेरै धन्यबाद ज्ञापन गर्न चाहन्छु । ईमेलमा उस्काउने साथीहरु, भेटमा जोश दिने साथीहरु र अन्जानमा कोही छुटन गएकोमा वहाँहरुलाई पनि बार्षिक यात्रामा साथ दिनुभएकोमा धन्यबादका शब्दहरु समर्पित गर्न चाहन्छु र उल्लेखित सबैबाट आउदा दिनहरुमा अझ बढी माया हौसला र गल्तिहरुमा पूर्णबिराम लगाउन सक्ने तार्किक
प्रतिक्रियाहरुको अपेक्षा राख्दछु । happy blogging ....

बाँकी यता >>

प्रतिबद्धता (लघुकथा)

कथामा चोटिला र पेचिला द्वन्द्व सहित उत्कृष्ट कलामा प्रस्तुत गर्न दिलीप दाईका लघुकथा मा अति यथार्त अनि सच्चाई पाइन्छ । बर्षा हिउँद जस्तो समय पारेर म पनि कहिलेकाही रमाउन पुग्छु लघुकथामा । गैरमुलुकमा रहदा पनि संगी-साथीहरु बिच नराम्रो सँग जरागाडीरहेको एउटा तितो सत्यरुपि कुरालाई लक्षित गर्दै कथा लेख्न झक्झक्यायो यो परिवेश अनि समयले मलाई । बाँकी कथाबाटै...

सधै झै आजपनि उठेर काममा जानुपर्ने बेला भैसक्यो । शरीर शिथिल भएको छ । नसुत्नुको कारण टाउको झन्झनी दु:खेको छ । आँखा खुलेको छैन । बजिरहेको अलार्मलाई २० मिनेट बढाई फेरि निदाउने कोशिस गर्छ उ ।

२० मेनेट पछि फेरि अलार्म बज्छ । निदाउनै लागेको बेला बजेको आवाजसंगै उठछ सकी-नसकी । एक त हिजो तास खेलेर पैसा हारेको टेन्सन दोस्रो काममा जान ढिला भैसकेको बेलालाई मनन गर्दै हत्तपत्त मुखमा पानी छ्याप्दै २ टुक्रा पिरो खुर्सानीको भेडी खल्तिमा बोकेर बजिरहेको गाडीको हर्नलाई भेट्टाउन पुग्छ । डयुटीमा पुगेपछि अबेर हुनुले म्यानेजरको टीका-टीप्पणी त छदैछ फेरी रातभरीको अनिद्राको कारण निद्राले पनि उत्तिकै सताइरहेको छ जब निद्राले झुप्प-झुप्प पार्छ खल्तिमा भएको पिरो खुर्सानीलाई करयाम्म टोक्छ । त्यही पिरोलाई आधार बनाउदै निद्रा भगाउदै काम गर्छ । सोच्न शुरु गर्छ । "म यति टाढादेखि गाउँघर र देशलाई छोडेर २-४ पैसा कमाउने ध्येय लिएर रातदिन पसिना बगाउछु परिवार अनि उनैको सम्झनामा । यसरी सधैको बर्बादिमा कति बस्नु? म यो जीवनको उद्देश्य पन्छाएर किन बौलाइरहेको छु ।" यस्तै कुरा सोच्दै अब आइन्दा तास जुवा तथा अनैतिक काम नगर्ने प्रतिबद्धता सहित घर फर्किन्छ । आवसमा आउछ । फ्रेस हुन्छ

साथीहरुको चाला उहि छ । तेरो मेरो भन्दै लडाउदैछन तासका पत्त्तिहरुलाई । मुखमा रयाल चुहाउछ आज त हिजो हारेको पैसा उठाउनै पर्छ भन्नेकुरा सोच्छ । त्यो उठाएपछि कहिल्यै नखेल्ने नयाँ प्रतिबद्धता जनाउदै फेरि बस्छ। एकछिन भन्दाभन्दै रात बितिसक्यो उजेलो भयो हिजोको पैसा उठने त कुरै छोडौ आज पनि चुना लाइसकेको छ धेरै नै । मोबाइलको घण्टी बज्छ । उठाउदैन, धेरै पटक नै भएपछि बिस्तारै उठाएर कुरा गर्छ । परिवारको फोन हुन्छ । एकैछिन कुरा गर्छ । गर्दागर्दै आफूले एकैछिनपछि कल् ब्याक गर्ने प्रतिबद्धता जनाउदै राख्न लगाउछ ।

अबत डुयुटीमा जने बेला पनि भै सक्यो । गएन भने हिजोको म्यानेजरको भर्वल वार्निङ पाइसकेको छ । जुरुक्क उठेर बाथरूम पस्छ नुहाइवरि बिस्तारामा बसेर सोच्न शुरु गर्छ । धत यसरी बिग्रेको ब्रदि जस्तै भएर कति दिन म यो मरुभूमि संग पाकेर बस्ने ? बिचरा हिजो सुन्तलिले तार गर्दा पनि बोल्नै नदिई राख्न लगाए । कमाई हुने अलि अलि तलब पनि हारेर के पठाउने घर ? कान्छा साहुले हालीदिएको ऋण बढाएर कति पुरयाउने हो था छैन । आमालाई कति दु:ख दिएको होला त्यसले । पारिवारिक सोचमा डुब्छ, भावुक बन्छ अबदेखि नखेल्ने बाचासहित दराजबाट एउटा डायरी निकाली सम्पूर्ण वाचा सहितका प्रतिबद्धताहरु पानामा उतारि त्यही दुई टुक्रा खुर्सानी गोजिमा राखेर कामतिर लाग्छ । काममा गयो ढिलो नभएको कारण आज केहि सुन्नु परेन । दिनभर पिरोलाई साहारा बनाउदै सकायो त्यो दिन अनि आवासमा फर्कियो ।

कोठामा आयो । साथीहरु गुजुमुज्ज परेर खेल्दै रमाउदैछन । यसो सोच्छ, बिहानको वाचा-कसमका प्रतिबद्धताहरु । दराजबाट बिहान प्रतिबद्धता जनाई लेखेको डायरी निकाल्छ । दुई लाइन थप्छ ।

"आज अन्तिम दिन मात्र भोलि देखि पक्का खेल्दिन"

त्यसपछि डियुटीको युनिफर्म सँगै हातभरि तास समाएर बस्छ ।

बाँकी यता >>

बुहारी

अलि पहीले सामाजिक ,मूल्य र मान्यताको नाम बेचेर समाजको दायराभित्र जरो गाडेर बसेको अन्धबिस्वास रुपि भावनालाई चिरफार गर्ने एउटा कविता रचेको थिए । त्सैलाई राखेर टार्ने कोसिस गर्दै छु आज । वास्तवमा नेपाली समाजमा एउटी नारीले कसैको घरमा बुहारीको रुप लिएर प्रबेश गरेपछि (बिषेश गाउँ घरमा) उनिप्रति समाजले हेर्ने हेराई र बुहारीलाई दल्नुपर्छ भन्ने सासुको मानसिकता नफेरिदा उनिले झेल्नुपर्ने कठिनाइहरुका बाबजुद पनि दिनरात खटेर परदेशिएको जीवनसाथीको मिलन सम्झेर बिताएका दिनहरुका केहि झलकहरु कविता मार्फत पस्केको छु । अलि काँचो-काँचो छ । हुनपनि आजभन्दा करिब ३ बर्ष अगाडी रचेको । जस्ताको तस्तै राखे फेरबदल नगरीकनै।


मिर्मिरे उषालाई अंगालो मार्दै
कुखुरी काँ को अलार्म घडि संगै
झुल्के घामले मुख नखोल्दै
पोत्ने हातमा लिएर
झुपडीका दैला ठेलाहरुमा
जाग्यौ लिप्नलाई तिमी

आँखाभरी रहर पालेर
फुङ्ग उडेको अनुहार बोकेर
भावहीन, चेतनाहीन
रुन्चे बिहानी संगै
छ्त्रे केशमा चुल्ठो लगाउदै
चौपयाका भकारा तर्फ लम्कीयौ तिमी

बासी रोटीको साहारामा
मुटु भित्रका शब्दरुपी बाण निल्दै
हराएका मुस्कानलाई
प्रतिक्षाको हुरीले ल्याउने आशमा
भीजेका परेलीहरुका बेदना रोक्नलाई
डोकोलाई बह पोख्दै
हिडयौ नाम्ले सहारामा तिमी

मध्यान्हको चर्को घामले पोलेन तिमीलाई
अगेनाको भुङ्रोले डढाएन तिमीलाई
बिछोडीएको परदेशिको न्यनो यादमा
भष्म बनाई पिडा र बेदनाका धारहरु
बाचीरहयौ धोती र लुंगीका फूर्काहरुमा
माया बाँधेर, वाचा बाँधेर तिमी

बीसौनीमा डोको बिसाएर
पटुकीले पसीना पुछदै
फूल सिउरिएको केशमा नाम्लोले थिच्दै
गुज्रीदैछ तिम्रो जीवनका पल-पलहरु
बिक्षिप्त आत्मा र निरिह आवाजमा
आशै आशाको घेरामा रहर राखेर

कुरौटे समाजको कामुक हेराइलाई
शक्तिपिठको खम्बा बनाई
देउरालीमा पुष्पबृष्टी गराउदै
सपनी जस्तो अतितलाई पछयाउदै
नयन भरीको भावमा छचल्कीएको
बिछोडको तस्विरलाई सम्झदै
उपेक्षाको रजनी बोकेर बाँचीरहयौ
आँसुको पोखरी भित्र तिमी

बिचारहरु बिथोलिएपनि
बिस्वासहरु भाँचिएपनि
निष्ठाहरु जोगाएर तन्द्रे मनमा
कति बस्छौ
एउटै मिठो शब्दभित्रको
कालो जीवन बोकेर
बुहारी बनि यो समाज भित्र तिमी ।

बाँकी यता >>

गीत

खोजिन की तिम्ले हाँस्ने सुन्दर बन पाखाहरु
बुझिन की तिम्ले गाका नयनका भाकाहरु

कोरिबाटि चुलठिमा तिम्ले माया राखेजस्तो
ताराबाजी, चिमुसिमा तिम्ले माया साचेजस्तो
सकिन की पढि बस्न तिम्रा तिखा आँखाहरु
बुझिन की तिम्ले गाका नयनका भाकाहरु

यात्राका पदचापमा तिम्रो प्रीत खोजीहिडे
हावाका बेगहरुमा तिम्रो गीत बोकि हिडे
भेटिन की सुस्केरामा तिम्रा मनका खाकाहरु
बुझिन की तिम्ले गाका नयनका भाकाहरु

खोजिन की तिम्ले हाँस्ने सुन्दर बन पाखाहरु
बुझिन की तिम्ले गाका नयनका भाकाहरु

बाँकी यता >>

धरापमा जिन्दगी

लामो समय भैसकेछ मसिको दागले सेतो क्यान्भासमा नरंगाएको पनि । चर्को गर्मी संगै पलाएको अल्छिपनाको कारण ब्लगमा नयाँ कुरा राख्ने समय पनि खुस्कीएर दुइ हप्ता पुगिसकेछ यद्धपि साथिहरुको घर दैलोमा भने लटठी टेक्दै भएपनि धाउने गरेको छु बेलामौकामा । आज फेरि गुम्सिएर बसेका मनभरिका भावनाहरुलाई ब्लगमा पछारेर मनको भारि हल्का बनाउने प्रयासम छु ।


''मन त मेरो नेपाली हो" भन्ने मुखारित वाक्याङसलाई काफी राष्ट्रीयताको धडकन सम्झेर, धर्ति प्रतिको आगाध मायालाई कुल्चेर अगाडि बढेको बिदेश प्रतिको मोह नेपाली हरुको लागि दैनिकी जस्तै भै सक्यो आज भोलि । लाखौ पौरखि हातमा लुकेका प्रतिभा र युवा जोश संगै तन्किनु पर्ने अमुल्य बिचारको डोरी तथा नव सृजनाका सूत्रधारहरु ओझेलमा परेको ओसेपको पात जस्तै खुम्चिएर पलायन भएका छन । तितो राजनैतिक खिचातानिको गतिले तिब्रता लिदै गैरहेको छ । सिंगो देशमा नैतिकताको कदर छैन । सक्नेहरु नसक्नेको बुई चढेर रमाउदैछन भने निमुखाहरु उनैको पोषीलो आहार बनिदिन बाध्य छन । सामाजिक जनचेतना फैलाएर स्वणिर्म नेपालको कल्पना गर्नेहरु बत्तिमुनिको अध्यारो भएर बस्नु परेको छ भने समाजलाई नयाँदिशामा रुपान्तरित गर्छु भन्नेको हात सिधा साधा निमुखाको घाँटीमा बज्रन पुगेको छ । देशमा दन्डहिनता, अराजकता र अमानबियताको जरोले मौलाउने अवसर पाएको छ फलस्वरुप हामिजस्ता लाखौ परदेशिहरुलाई हेरिने बिदेशिहरुको नजर भोका नाङगा र माग्नेहरुको कथाको पात्रमा पुग्छ । महिना बित्यो, बर्ष बित्यो, अबत केहि होला र यो बिदेशि मटोलाई लात मार्दै गुन्टो कसौला भन्दा भन्दै आखै अगाडि परिस्थिति झन बिकराल हुदै उभिएको छ । जति सुकै सुख सुबिधा र सन्तोषको भाग पोल्टामा परेपनि यो मनले कहिल्यै बिदेशि माटो संग मित लगाउन नसक्ने रहेछ, अझै आखाँभरि छचल्किएका आफ्नै सहयात्री र समकक्षिहरुको पिडा र बेदनाका घाउहरुले औपचारिक मलम नपाउदा मन तितो भएर आउछ । त्सैले अक्षरिय हिसाबले भन्नु पर्दा यस्लाई धरापको जिन्दगी नै भन्न मन लाग्यो मलाई ।


आखिर पैसा सबै थोक होइन । धनले भौतिक बस्तु जोडन सकिएपनि प्राकृतिक र मानबिय बस्तु किन्न सकिदैन भन्ने भावनालाई पनि धारापमा पार्न लागिसक्यो यो युग संगै दौडिएको मानवले । बाँच्नको लागि संघर्स झेल्दै क्षितिजमा गर्धन राखेर रेटिनु पर्ने आखिर किन ? त्यहि मनिस मानिस बिचको बिभेद, धनि गरिबका बिचमा तेर्सिएको बिशाल पर्खाल र गरिबि लाई अछुत र रोग ठान्ने दूराचारि सोचलाई अलिकति भएपनि कम गर्नको लागि त हो । हुन त रित्तिएर भावना बाँडनुको अर्थ नै के हुन्छ र ? उन्नत समाजमा यि कुराहरुको मात्रा निकै कम छ ।आकाङक्षाको फेदिबाट कल्पनाको उचाई नापेर बिजय हासिल गर्न खोज्ने म जस्ता लाखौ पौरखि नङग्राहरुको सफलताले कति हद सम्म पूर्णता पाउला ?


थाहा त भएकै कुरा हो जन्मनु ,उमेरदार हुनु, बुढ्यौली पर्खर्नु र मर्नु नियमित प्रकिया हो अनि जिवन भनेको लहराउनु मौलाउनु संघर्शमा कहराउनु र बिरक्तिमा बहलाउनु पनि कुनै नौलो कुरा होइन । बुझेकै भरमा ब्यतित गर्नुपर्ने यो मरुभूमिको बालुवामा भुत्ते भएर मठारिएको मनमा अनयासै छोइदिने सम्झनका झिल्काले त मुटु भराउछ भने पलपलमा उठने सम्झना र कल्पनाका भरमा आफ्ना बेदनाका तमाम अनुभूतिहरुको लेखाजोखा गर्ने सामर्थ्य नै कहाँ मिल्छ र ? फगत पराई माया र मातृभुमिलाई अघाउन्जेल सम्झेर रोदन र बनावटि खुसिलाई मुहारमा अवतरण गर्नु सिवाए बिकल्प छैन । यो कहालि लाग्दो क्षितिजको बजनदार ढुंगामूनि चेप्टिएको कहालिलाग्दो बर्तमानलाई के थाहा स्मृतिको उज्यालो दिनले एक्कासी बिस्मृतिको अधेरो कालरात्रीलाई ननिम्त्याउला भनेर?तर किन ब्यर्थै चिन्तित हुन छ र । बाँचुन्जेल असाहय बनेर छटपटिदा फर्केर नहेर्ने मानवले मरिसकेपछि गोहिको आशु झार्न् पछि नपर्ने संग के गुनासो गर्नु ।


खडेरि ग्रस्त बाँझो खेतमा बिस्वासको पर्खाल उठाएर प्रेमको उपासना संगै आलस्य र शुन्यताका कडिहरुलाई स्फुर्ति र गुन्जायमन बनाउने सोच आखिर भ्रम नै रहेछ । बोँझिला र उराठिला दिनहरुमा बसन्तले मुस्काउन नपाउनु ,नियास्रा र पट्टाइला रातहरुमा सुन्दर सपनाले बास नपाउनु र छटपटिको पिडा र यातनको सिरानिमा आशाको किरणले प्रहार नहुनु नै नैराष्यताको प्रमुख जड हुने रहेछ मातृभुमिरहित जिवन । साच्चिकै धराप जस्तो ।यस्तै घेलिएका शब्द खेलाउदै जादा अधूरो गजल पनि फुर्न गएछ ।


बन्द शिशिमा मादकताको शराबमा जिन्दगी
लाचार मौनताको प्रताडित जवाफमा जिन्दगी

अर्थहिन र गुमनाम परिबेशको दूलो भित्र
चारो फ्याक्नेहरुको हुकूमे रवाफमा जिन्दगी

बिरक्तिएको टुहूरे मनमा सधै आमा -आमा
पुकार्दै कराएपनि धर्तिको सरापमा जिन्दगी

परिबन्धको खोल भित्र गुम्सिएका रहर खोज्दै
अनन्तको क्षितिज भित्र धरापमा जिन्दगी


समयको चक्र घूमेको घुम्यै छ अनवरत रुपमा । मनका बिरोधभाषहरुले गालेका गाल्यै छन । कोपिलाबाट फूल हुदै मानिसमा मौलाउने र लछारिने क्रम जारि छ । चर्किएका हाँगाहरुमा समातिएका औलाहरु कतिबेला गल्ने हुन था छैन । बिदेशिको रुग्ण हेराइको डकार कहिले मेटिने हो ? खडेरिले खग्रास पारेर चर्केको जमिनमा श्रमशिलताको बिरुवाले फक्रीने दिन कहिले आउने हो ? आदर्शको आवाज उराल्दै हातमा हात मिलाएर धर्ति संग बज्रलेप भएर टाँसिने कहिले ? यि सबै अनुत्तरित प्रश्नहरुको बिचमा क्षितिजको दोभानमा साँघु टेकेर कहिलेसम्म बाँच्नु धरापै धरापमा ?

बाँकी यता >>

अपराध र कानुनी मृत्युदण्ड- (EXCLUSIVE)

मातृभुमिको माया र आमाको कोख कस्लाई पो प्यारो हुदैन होला? धर्तिको माटो र गाँउघरको बाटोलाई माया मारेर चिप्लिएका पाइलाहरुले करिब आधा दशकको सेरोफेरोमा मरुभुमि संगै मित लगाइसकेछन । धेरै लामो लाग्ने यो समयको कुन्जनभित्र रुमल्लिएका तिता मिठा कुराहरुलाई अवतरण गर्ने मैदान बनेको छ गोरेटो मेरो लागि आजभोलि । यो लामो समयमा धेरै कुराको अनुभव बटुल्ने अवसर त पक्कै मिलेको हो तर कति सकारात्मक रुपमा उभिए र कति निराशामा कुडिए भन्ने कुराको लेखाजोखा गर्न लाई त कुनै सिंगो दिनलाई अगालो मारेर बस्नु पर्ला कुनै दिन त्यसैले प्रसंगकै ढोका खोल्नु नै राम्रो लाग्यो अहिलेलाई

सायद साथिहरुलाई पनि थाहा भएकै कुरा होला बिश्वको कडा कानुनको नम्बरि ताज पहिरेर बसेको KSA मध्यपुर्बमा रहेको खाडिक्षेत्रको साढे नै होला भन्दा पनि फरक नपर्ला । कानुनको हिसाबले बाहिर जति नै कठोर र जटिलता देखिएपनि आन्तरिक बिसंगतिहरु त्यति नै मात्रामा बिराजमान भएर बसेका छन यहाँ तर रोजगारिको हकमा भन्दा सुनिने भनिने जति कस्टकरका बिषयहरु छन त्यो भन्दा धेरै सरल छ यहाँको जिवन । यस्लाई पनि कुनै दिन सजाउला गोरेटोमा ।

करिब ६ महिना अगाडि रियादको एक् ठाउमा सउदि महिलामाथि बलात्कार भएको खबरले खाडि क्षेत्रमा तहल्कै मच्चायो । घटना अनुसार एकल महिला माथि भएको सामुहिक बलात्कारमा संलग्न अभियुक्तहरु बंगलादेशका नागरिक भएको जानकारि भएको छ । अभियुक्त हरुले करणि संगै भिडियो पनि रेकर्ड गरेका हुनाले त्यसैलाई आधार बनाएर रियाद पुलिसले उनिहरुलाई पक्राउ गरि फासिको सजाए सुनाएको थियो । सजएको रुपमा दिइने फासि यहाको लागि सामान्य हो । चोर्नेलाई हात काटने, कु दृष्टि हेर्नेलाई आँखा फुटाउने तथा हत्या र ब्लात्कारको बदला हत्या बाटै लिइन्छ यहाँ त्यो पनि सार्वजनिक ठाँउमा ।

प्रस्तुत छ उक्त घटनामा संलग्न अभियुक्त हरुलाई दिइएको फासिको सजायको भिडियो

भिडियो हेरेपछि यो सजायको परिपाटिको बारेमा आफ्नो राय ब्यक्त गर्न नभुल्नु होला ।

बाँकी यता >>

न बिर्से तिमिलाई....

मातृभुमिको माया र नेपालिपनको गौरवमा शिर ठाडो पारेर बिश्व सामु सगरमाथको ताज पहिरिएर हिडेका हामिहरुको राजनैतिक खिचातानिको कारण सबैकुरा भएर पनि केहि नभए जस्तै भिखारिको चालमा हात फैलाउदै हिडनु परेको छ । गतिछाडा र पथभ्रष्ट राजनितिको लहरोले मौलाउने मौका पाएको देशमा फेरि अब कुन संकटको घडिले बेर्ने हो थाहा छैन । त्सैले यो मनलाई शान्ति दिलाउने क्रममा गीत गजल अनि संगीतका कर्णपृय स्वर र शब्दहरुको भावनासंग उठिबस गर्नु नै उत्तम् होला जस्तो लाग्यो । यसै क्रममा एउटा मिठो गजल फेला पारे यु टियुब बाट । अन्जु पन्तको सुरिलो स्वरमा सजिएको यो गजल सुन्दा लाग्छ मनमा कुनै भोक सुर्ता छैन । दुई मायालुको मिठो अतितको मिलनलाई बर्तमानले आत्मसाथ नगरेपनि मनको सम्झनाको बाँधलाई सपनिमा आंगालेर भएपनि उसैको यादमा भिजाएका आखाँहरुको बिहोसिलाई मार्मिक अनि ज्यादै सरल पारामा लेखिएको यो गजल तपाइहरुलाई पनि बाँडन लागिरहेको छु तर यस्तो मिठो गजलमा देखेको भिडियोले चाहि मनमा अलि खल्लो महशुस भएर आयो । नेपालि गजलमा हिन्दि गीतको भिडियो तैपनि अलि उताउलो पाराको लाग्यो मलाई । या त यु टियुबमा राख्नको लागि त्यसो गरेको हो या के कारणले हो ? थाहा भएन । अनि थाहा भएमा प्रस्तुतिकर्ता र संगितकारको पनि जानकारि दिन नभल्नुहोला । समय छ भने हेर्नुहोस तलको भिडियो अनि भन्नुहोस तपाइहरुको बिचार ।

न बिर्से तिमिलाई न पाए तिमिलाई
बिना अर्थ दिलमा सजाए तिमिलाई

त्यो यात्रा सुनौलो अनि साथ तिम्रो
सम्झेर भेटन बोलाए तिमिलाई

आयौ समिपै जब तिमि निदरिमा
यो हलचल यो धडकन सुनाए तिमिलाई

रमाएर एकैछिन पछि आँशु झ-र्यो
अनि आँशु पुछदै पठाए तिमिलाई

भयो आश रित्तो र यो मन निराश भो
अनि बेहोसिमै कराए तिमिलाई

अनायासै मेरो दुख्यो जिन्दगिमा

परेलि भिजाई बगाए तिमिलाई

बाँकी यता >>