लामो समय भैसकेछ मसिको दागले सेतो क्यान्भासमा नरंगाएको पनि । चर्को गर्मी संगै पलाएको अल्छिपनाको कारण ब्लगमा नयाँ कुरा राख्ने समय पनि खुस्कीएर दुइ हप्ता पुगिसकेछ यद्धपि साथिहरुको घर दैलोमा भने लटठी टेक्दै भएपनि धाउने गरेको छु बेलामौकामा । आज फेरि गुम्सिएर बसेका मनभरिका भावनाहरुलाई ब्लगमा पछारेर मनको भारि हल्का बनाउने प्रयासम छु ।
''मन त मेरो नेपाली हो" भन्ने मुखारित वाक्याङसलाई काफी राष्ट्रीयताको धडकन सम्झेर, धर्ति प्रतिको आगाध मायालाई कुल्चेर अगाडि बढेको बिदेश प्रतिको मोह नेपाली हरुको लागि दैनिकी जस्तै भै सक्यो आज भोलि । लाखौ पौरखि हातमा लुकेका प्रतिभा र युवा जोश संगै तन्किनु पर्ने अमुल्य बिचारको डोरी तथा नव सृजनाका सूत्रधारहरु ओझेलमा परेको ओसेपको पात जस्तै खुम्चिएर पलायन भएका छन । तितो राजनैतिक खिचातानिको गतिले तिब्रता लिदै गैरहेको छ । सिंगो देशमा नैतिकताको कदर छैन । सक्नेहरु नसक्नेको बुई चढेर रमाउदैछन भने निमुखाहरु उनैको पोषीलो आहार बनिदिन बाध्य छन । सामाजिक जनचेतना फैलाएर स्वणिर्म नेपालको कल्पना गर्नेहरु बत्तिमुनिको अध्यारो भएर बस्नु परेको छ भने समाजलाई नयाँदिशामा रुपान्तरित गर्छु भन्नेको हात सिधा साधा निमुखाको घाँटीमा बज्रन पुगेको छ । देशमा दन्डहिनता, अराजकता र अमानबियताको जरोले मौलाउने अवसर पाएको छ फलस्वरुप हामिजस्ता लाखौ परदेशिहरुलाई हेरिने बिदेशिहरुको नजर भोका नाङगा र माग्नेहरुको कथाको पात्रमा पुग्छ । महिना बित्यो, बर्ष बित्यो, अबत केहि होला र यो बिदेशि मटोलाई लात मार्दै गुन्टो कसौला भन्दा भन्दै आखै अगाडि परिस्थिति झन बिकराल हुदै उभिएको छ । जति सुकै सुख सुबिधा र सन्तोषको भाग पोल्टामा परेपनि यो मनले कहिल्यै बिदेशि माटो संग मित लगाउन नसक्ने रहेछ, अझै आखाँभरि छचल्किएका आफ्नै सहयात्री र समकक्षिहरुको पिडा र बेदनाका घाउहरुले औपचारिक मलम नपाउदा मन तितो भएर आउछ । त्सैले अक्षरिय हिसाबले भन्नु पर्दा यस्लाई धरापको जिन्दगी नै भन्न मन लाग्यो मलाई ।
आखिर पैसा सबै थोक होइन । धनले भौतिक बस्तु जोडन सकिएपनि प्राकृतिक र मानबिय बस्तु किन्न सकिदैन भन्ने भावनालाई पनि धारापमा पार्न लागिसक्यो यो युग संगै दौडिएको मानवले । बाँच्नको लागि संघर्स झेल्दै क्षितिजमा गर्धन राखेर रेटिनु पर्ने आखिर किन ? त्यहि मनिस मानिस बिचको बिभेद, धनि गरिबका बिचमा तेर्सिएको बिशाल पर्खाल र गरिबि लाई अछुत र रोग ठान्ने दूराचारि सोचलाई अलिकति भएपनि कम गर्नको लागि त हो । हुन त रित्तिएर भावना बाँडनुको अर्थ नै के हुन्छ र ? उन्नत समाजमा यि कुराहरुको मात्रा निकै कम छ ।आकाङक्षाको फेदिबाट कल्पनाको उचाई नापेर बिजय हासिल गर्न खोज्ने म जस्ता लाखौ पौरखि नङग्राहरुको सफलताले कति हद सम्म पूर्णता पाउला ?
थाहा त भएकै कुरा हो जन्मनु ,उमेरदार हुनु, बुढ्यौली पर्खर्नु र मर्नु नियमित प्रकिया हो अनि जिवन भनेको लहराउनु मौलाउनु संघर्शमा कहराउनु र बिरक्तिमा बहलाउनु पनि कुनै नौलो कुरा होइन । बुझेकै भरमा ब्यतित गर्नुपर्ने यो मरुभूमिको बालुवामा भुत्ते भएर मठारिएको मनमा अनयासै छोइदिने सम्झनका झिल्काले त मुटु भराउछ भने पलपलमा उठने सम्झना र कल्पनाका भरमा आफ्ना बेदनाका तमाम अनुभूतिहरुको लेखाजोखा गर्ने सामर्थ्य नै कहाँ मिल्छ र ? फगत पराई माया र मातृभुमिलाई अघाउन्जेल सम्झेर रोदन र बनावटि खुसिलाई मुहारमा अवतरण गर्नु सिवाए बिकल्प छैन । यो कहालि लाग्दो क्षितिजको बजनदार ढुंगामूनि चेप्टिएको कहालिलाग्दो बर्तमानलाई के थाहा स्मृतिको उज्यालो दिनले एक्कासी बिस्मृतिको अधेरो कालरात्रीलाई ननिम्त्याउला भनेर?तर किन ब्यर्थै चिन्तित हुन छ र । बाँचुन्जेल असाहय बनेर छटपटिदा फर्केर नहेर्ने मानवले मरिसकेपछि गोहिको आशु झार्न् पछि नपर्ने संग के गुनासो गर्नु ।
खडेरि ग्रस्त बाँझो खेतमा बिस्वासको पर्खाल उठाएर प्रेमको उपासना संगै आलस्य र शुन्यताका कडिहरुलाई स्फुर्ति र गुन्जायमन बनाउने सोच आखिर भ्रम नै रहेछ । बोँझिला र उराठिला दिनहरुमा बसन्तले मुस्काउन नपाउनु ,नियास्रा र पट्टाइला रातहरुमा सुन्दर सपनाले बास नपाउनु र छटपटिको पिडा र यातनको सिरानिमा आशाको किरणले प्रहार नहुनु नै नैराष्यताको प्रमुख जड हुने रहेछ मातृभुमिरहित जिवन । साच्चिकै धराप जस्तो ।यस्तै घेलिएका शब्द खेलाउदै जादा अधूरो गजल पनि फुर्न गएछ ।
बन्द शिशिमा मादकताको शराबमा जिन्दगी
लाचार मौनताको प्रताडित जवाफमा जिन्दगी
अर्थहिन र गुमनाम परिबेशको दूलो भित्र
चारो फ्याक्नेहरुको हुकूमे रवाफमा जिन्दगी
बिरक्तिएको टुहूरे मनमा सधै आमा -आमा
पुकार्दै कराएपनि धर्तिको सरापमा जिन्दगी
परिबन्धको खोल भित्र गुम्सिएका रहर खोज्दै
अनन्तको क्षितिज भित्र धरापमा जिन्दगी
समयको चक्र घूमेको घुम्यै छ अनवरत रुपमा । मनका बिरोधभाषहरुले गालेका गाल्यै छन । कोपिलाबाट फूल हुदै मानिसमा मौलाउने र लछारिने क्रम जारि छ । चर्किएका हाँगाहरुमा समातिएका औलाहरु कतिबेला गल्ने हुन था छैन । बिदेशिको रुग्ण हेराइको डकार कहिले मेटिने हो ? खडेरिले खग्रास पारेर चर्केको जमिनमा श्रमशिलताको बिरुवाले फक्रीने दिन कहिले आउने हो ? आदर्शको आवाज उराल्दै हातमा हात मिलाएर धर्ति संग बज्रलेप भएर टाँसिने कहिले ? यि सबै अनुत्तरित प्रश्नहरुको बिचमा क्षितिजको दोभानमा साँघु टेकेर कहिलेसम्म बाँच्नु धरापै धरापमा ?
मेरो कन्ट्रोल प्यानल
New Post | Settings | Change Layout | Edit HTML | Fonts and Colors | Moderate Comments | Sign OutFollowers
बिधा
- अनुभूति/कल्पना (2)
- कविता (6)
- केहि रोचक् जानकारिहरु (2)
- गजल (20)
- गन्थनमन्थन (1)
- गीत (2)
- घटना/ बिचार (1)
- घुम्-घाम (1)
- चाँडबाँड र मनोरन्जन (1)
- जिवन् र भोगाई (1)
- टेन्सन फ्री (1)
- पाहुनाबाट (2)
- बिदेश् र कलाकार (1)
- मित्रता र मित्र (1)
- यात्रा /संस्मरण (1)
- लघुकथा (5)
- शुभकामना (2)
- संस्मरण (3)
- सिकारु (2)
लोकप्रिय टाँसोहरु
-
न मस्कार! सम्पूर्ण ब्लग पाटोमा समाहित मित्रहरुलाई । लामो समय पश्चात कलम चलेको छ। समयले मलाइ धेरै पछाडी छोडेर गएछ या म समय संगै दौडिन सकिन। त...
-
पाहुनाझै दुइ दिन हाँसेर गई छोडि जुनेली रातमा ढाँटेर गई बसन्तमा संगसंगै फूल्छु भन्थि कोपिलामै बोटपात भाँचेर गई साधक बन्थ...
-
प्रतिक्षाको लामो घडि छोटिदैछ मेरी माया चर्किएको मुटु फेरि जोडिदैछ मेरी माया खोला नाला लेक बेसि गर्दै बित्ने अतित फेरि नदि बनि दोभानमा भेटिद...
-
२०६८ असोज ३ एउटा पत्र तिमीलाई कोरु कि जस्तो लाग्छ क्षितिजमै मिल्ने उडान भरु कि जस्तो लाग्छ शुन्यतामा हराउदा बहार बनि...
-
ब्लगिङ नगरेको पनि धेरै भैसकेछ । कहिले ईन्टरनेट संजालको समस्या,कहिले ब्यस्तता त कहिले अल्छिपनको रोग । निरन्तर हुन्छु भन्दाभन्दै पनि समस्याहर...
गोरेटोका पाइलाहरु
- अनुभूति/कल्पना (2)
- कविता (6)
- केहि रोचक् जानकारिहरु (2)
- गजल (20)
- गन्थनमन्थन (1)
- गीत (2)
- घटना/ बिचार (1)
- घुम्-घाम (1)
- चाँडबाँड र मनोरन्जन (1)
- जिवन् र भोगाई (1)
- टेन्सन फ्री (1)
- पाहुनाबाट (2)
- बिदेश् र कलाकार (1)
- मित्रता र मित्र (1)
- यात्रा /संस्मरण (1)
- लघुकथा (5)
- शुभकामना (2)
- संस्मरण (3)
- सिकारु (2)
छलफल
गोरेटोका आगन्तुकहरु
नेपाली तिथि-मिति यता
गोरेटोसंगको गफगाफ यता
25 June 2009
धरापमा जिन्दगी
लेखक-
डीआर न्यौपाने'सूर्य'
.
25 June 2009
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
मेरो बारेमा
फेसबुक पाना
फेसबुक साइनो
साथीहरुको ब्लगसंसार
-
-
-
-
-
भ्रष्टाचारको जरा10 months ago
-
मामु आखिर तिमी आयौ1 year ago
-
2 years ago
-
-
-
Chakendra Kaidi ko Transit2 years ago
-
-
कविता (अपेक्षित प्रेम)3 years ago
-
मिस्टिका रिभ्यु3 years ago
-
Epilators vs Waxing?4 years ago
-
जिन्दगीको एक यात्रा5 years ago
-
Adjust contrast of a pdf free6 years ago
-
-
५ वटा कुरा6 years ago
-
slave of technology6 years ago
-
एक पत्र– सम्पादकलाई7 years ago
-
फक्रिन नसकेको हाम्रो भ्यालेनटाईन8 years ago
-
-
A Letter To The Shadow8 years ago
-
धरहरा8 years ago
-
-
-
-
गीत10 years ago
-
-
पुस्तक गफ : कतै चर्चा नभएको उपन्यास 'इन्साफ'10 years ago
-
-
नेपाल बाहिरका नेपाली11 years ago
-
दशैको अवसरमा पिङमा रमाउनेहरु...11 years ago
-
-
-
एक सय एक प्रतिज्ञा - मनोज गजुरेल11 years ago
-
-
-
Hello..12 years ago
-
यादेँ II12 years ago
-
हिउँसगँको वैचारिक आगमन ...13 years ago
-
मैले देखेको, मेरो क्यामेराले खिचेको - ६13 years ago
-
-
vari jaon part213 years ago
-
Finally!!! made it..13 years ago
-
म फिर्दैछु फेरी ...!14 years ago
-
अन्य भाषाको परिपे्रक्ष्यमा चामलिङ भाषा14 years ago
-
तपाईं के भन्नु हुन्छ, झन्डा फेर्ने कि नफेर्ने ?14 years ago
-
-
-
कुटीको कैलाश अर्कै कुटीमा छिर्दा...14 years ago
-
-
पुस्तकले देखाएको गोरेटो15 years ago
-
भाउजु15 years ago
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
13 प्रतिक्रिया:
वा सिकारु जी धेरै नै उचाईमा उभिएर नेपालको सम्झना गर्नु भएकोमा धन्यबाद र यथार्थ यस्तै छ हामी हजारौ बेदनाको पोका लिएर ० लाई एउटा सपनाको महल सम्झेर परदेशिनु पर्छ यस्तै हो धेरै भावनात्मक गहिराईलाई उतार्नु भएछ फेरी फेरी पढ्न पाउँ है त
यस्तै हो यहा कुनै कुराको पनि निस्चित नै छैन। त्यहि कारणले पनि सबै आफ्नो भबिष्य खोज्न बिदेशिन्छन्।
सिकारु जि, के गर्ने ? जिन्दगी त धरापै-धरापमा त छँदैछ । त्यसमा पनि दुई दिनको जिन्दगीमा डेढ दिन चाँही हामी हाम्रो हरेक परिस्तिथिहरुको बाबजुध बिदेशी भूमिलाई नै कर्मथलो बनाई बस्नु पर्ने वाध्यता पनि छ । त्यसैले पनि तपाईंको गजलको शेरको प्रथम पंक्ति मेल खाँदो लाग्यो-
"बन्द शिशिमा मादकताको शराबमा जिन्दगी" ।
एकदमै सहि अनुभूति/कल्पना हो तपाईंको ।
निकै मार्मिक लेख्नुभएछ ।लाखौ नेपालीहरुको ब्यथा।परदेशिनु को पीडा सायद परदेशीएकाहरु लाई मात्र थाहा हुन्छ । अर्काको देशमा आफुले खोजेको जस्तो सबै चाहना अनि स्वतन्त्रता कहिले पनि पाउदैन सकिदैन। तर पनि बाध्यताबश वा केहि न केहि कारणले बिदेशी भुमिलाई कर्मथलो बनाई बसेका हुन्छन् । सायद सकारात्मकसोच,आत्मबिश्वास,दृढ परिश्रम र सहि गन्तब्य लिएर अगाडि बढेमा अवश्य पनि जीवनले पुर्णता पाउला ।
भाइ सुर्य लेखन सैलि सारै राम्रो छ। नेपाल को माया गरि, नेपालि को भाबना लाइ बुझि लेखे को मा धन्याबाद्
राम्रो छ यस्तै यस्तै कुरा हरु लाइ मधय नजर गर्दै लेख्दै जानु अझ राम्रो हुनि छ
छबिलाल न्यौपाने
भन्छन् यो जिन्दगी नै आफैँमा पीडा हो रे ! यत्तिकै पनि पीडाग्रस्त । झन् सङ्घर्ष, वियोग र उत्पीडनमा जेलिएको जीवन त पीडाग्रस्त हुने नै भयो । सिकारूजीको अनुभूतिपरक लेखाइले त्यो पीडालाई व्यक्तिपरक रूपमा मात्र उजागर गरेको छैन, हरेक विदेशिएका, सङ्घर्षका पिसिएका अभिशप्त जीवनको कथा यसमा अँटाएको छ । धरापको यात्रा दु:खदायी मात्र होइन, फलदायी पनि पक्कै हुन्छ ।
र पनि परिबन्द र विवसता त जीवनकै अर्को नाम हो । सोचेका कुरा फ्याट्ट हुने र अनुकूलता मात्र हातलागी हुने भए जीवन जिउनुको कुनै गति हुने थिएन ।
गम्भीर बिषयमा लेख्नु भएछ।
विदेशिनु वा नविदेशिनु भन्दा पनि जिवन आफैं संघर्ष भएकोले जिवन रहेसम्म उतार, चडाव परपरिबन्द र विवसताहरु सबैको भागमा आउँछन नै ।
बाँकी कुरा त तपाईको गजलले नै र त्यसमा पनि मतला र मकताले एकदमै सटिक तरिकाले बोलेको छ ।
तपाइको यो लेखको उच्च मुल्याङ्कन गर्न चाहन्छु । यो आवाज तपाइको एक्लो मात्रै नभएर परदेशिनेहरुको सबैको साझा भावना पनि हो । अझै गजलले पुर्ण रुपमा परीस्कृत गरेको छ तपाइको अनुभूतिलाई तर यसरि फैलिएको निरासाको बादललाई भने हटाउनु नै पर्छ है जहाँ भएपनि ।
परिबन्धको खोलभित्र गुम्सिएका रहर खोज्दै
अनन्तको क्षितिज भित्र धरापमा जिन्दगी
दुख र सुख शाश्वत सत्य हुन् घाम छाया जस्तै ......।र तीनको स्वीकारोक्ति हाम्रो महानता हो, सिकारुजीको मनभित्र सलबलाएका भावनाहरु र त्यसकै छायामा कोरिएको मिठो गज़लले दुखको पक्षको सुन्दर बयान गरेको छ, तपाइले परदेशीको बह बिसाउनु भयो आज...तर यो धराप, यो अनिश्चितता र यो अपूर्णताले पनि एकदिन पूर्णता पाउनेछन र घामरुपी सफलता भेट्नेछन, भन्छन नि प्रतिक्षाको घडी लामो भए पनि बितेर जान्छ ।
मेरा अनुभूतिहरुमा प्रतिकृया स्वरुप प्रदान गर्नु भएको सहानुभूति र हौसालाको लागि सम्पुर्ण मित्रहरुलाई धन्यबाद भन्न चाहन्छु ।
धाइबा जी, दूर्जय जी, दिलिप जी । तपाइहरुले भने झै जिन्दगीमा आइपर्ने उतार चढाव, विबशता र घाम छायाँहरुको मिश्रणले गर्दा नै यी अनुभूतिहरुलाई बिसाउने मौका पाए । पक्कै हो धरापको यात्रा फलदायी हुने कुरामा झिनो आशा मनमा पलाएकै छ ।
साची सही कुरा गर्नु भो - सूर्य प्रसाद जी ! यो मर्माहत ब्यथा र आशंका विदेशिने जोकोही को हुन सक्छ अझ तपाई हामी जस्ता गल्फमा फिरन्ते भएर बस्नु पर्नेहरुको दर्द ठ्याकै उस्तै हुने है !
यस्तै छ परदेशको पिडा साथी । मिठो अनुभूतिहरु
ekdam
Post a Comment