जिवन् मेरो आँखामा

समयको खेल् भनौ या बिधिको नियम या भनौ बैज्ञानिक चमत्कारको सनसनिपुर्ण दुनिया होस् अथवा कलियुगको संसार होस जे भए पनि जिवनको परिभाषा लाइ खोज्नुपर्दा जिउने मान्छेमा नै भर् पर्दछ ।आजको समयसम्म करिब २८ औ बसन्तहरुलाइ पार गरिसकेको अवस्थामा मेरो भुझाइ र भोगाइमा जिवनलाइ म एउटा संघर्सको मैदान र भाग्यको लेखा भन्न मन् पराउछु किनकि यो मैदानमा अहिलेसम्म सयौ खेलहरु खेलिएहोलान तर आफुले बिजयको शिखरलाइ कहिले पनि चुम्न सकिएन वा भनौ भाग्यले सगरमाथाको चुचुरोलाइ चुम्न असफल् बनायो।तैपनि मनमा थोरै आसा र रहर् लिएर अझैपनि यो जिवनको लडाइमा बिजय हात पार्ने आसामा भौतारिरहेको छु।मित्रबृन्द; हुन त मैले जिवनमा प्रबेश गरिसकेपछि पनि कतिले सगरमाथाको चुचुरोलाइ चुमे होलानर कति त्यो क्रममा आफ्नै सङ्घर्समय जिवनलाइ गुमाउन पनि पुगेहोलान कतिका प्रेममा संयोगान्तका क्षणहरुले खुसि र बसन्तका बहारहरु ल्याइदियो होला भने कतिले आफ्नो जिवन् मा बियोगन्तको कठिन पिडालाइ खप्दै छटपटाइरहेका होलान। लाखौ ,करोडौले यस् धर्तिमा पाइला टेके होलान भने असंख्यले आफ्नो चाहना र इच्छाहरु लत्याउदै धर्ति बिहिन भए होलान। कतिका ओठमा हाँसो र खुसि आयो होला भने कतिले पाएको अ्मुल्य जिवनलाइ नैरस्यताको भागमा बिताए होलान तर ति सबै कुरा आँखा अगाडि नभएपनि सत्य नै हुन।यिनै सत्यतालाइ मननगर्दै यस सङ्घर्सशिल जिवनमा पाइला अड्याइरहेको छु तैपनि धर्तिको माटोबिना । जन्मभुमिलाइ ल्त्याएर बिदेशलाइ कर्मभुमि बनाउने हामि असंख्य नेपालिहरुले जिवनलाइ परिभाषित गर्नुपर्दा सायद् सबैको कुरा एउटै नभएपनि शाब्दिक सारांश चाहि एउटै हुन्छ जस्तो मलाइ लाग्दछ।
वास्तबमा, अफ्नो जिउने क्रममा आफ्नो भोगाइ र खोजाइमा भेटटाइएका घटनाक्रम् र तितो सत्यताबाट प्राप्त् भएका यथार्त अनि क्षितिज जस्तै फराकिलो हाँसो र सागरको पानि जस्तो नुनिलो अश्रुधाराको बिचमा,कल्पनाको सागरमा डुबुल्किमार्दै समयको गतिलाइ पछ्याउदै ,रंगि-बिरंगि फुलहरुको बिचमा तेर्सिएका काडाँहरु बिच एउटा सुन्दर फुल् हो जिवन्। हुन त मैले पनि जिवनलाइ हिमाल् जस्तो अग्लो चुचुरो बाट र सागरको गहिराइमा डुबुल्कि मारेर हेर्ने अवसर त पाएको छैन तैपनि यो बिशाल संसार भित्रको सिमित् जिन्दगिलाइ हेर्ने मौका मात्र पाएको छु। हुनसक्छ मेरो भावना र परिभाषासंग हजुरको भावना नमिल्न पनि सक्छ तेसैले अ्मुल्य जिवनको यो ठुलो मैदानमा लडिरहनु भएका हजुरहरुसमक्ष्, मेरा यि २-४ शब्दको प्रतिकृया दिदै,जिवन् सम्बन्धि प्रश्न-उत्तरको यो खेलमा सहभागि भै तपाइका मिठा मित्रताका शब्दरुपि तिरहरुले मेरो यो कम्मेन्ट बोक्समा प्रहार गरि मेरो यो बोक्सलाइ खालि हुनबाट बचाउनु हुनेछ भन्ने बिस्वासका साथ् बिदा हुन चाहन्छु ।- सुर्य प्रसाद 'सिकारु'

बाँकी यता >>

केहि रोचक् जानकारिहरु

जापानको टोकियोस्थित आर्किटेचर् युनिभर्सिटिमा अध्यापनरत् प्रोफेसर् तेरोनोबु फुजिमोरिले सन् २००४ मा आफ्नो बाल्यकालको ट्री हाउस बनाउने सपना पुरा गरेका थिए । उनले तागासुगि भन्ने आफ्नो बाबाको बगैचामा बनाएका ति ट्री हाउसहरु तपाइहरुले तलको चित्रमा सजिलै देखन सक्नुहुन्छ साथै त्सको आविस्कारपछि बनेका यि ट्री हाउसहरु आजभोलि निकै चर्चित् बनेका छ्न । केहि तस्बिर्हरु तपाइको लागि ।

साथै दाहिने पट्टि रहेको चित्रमा बिस्वको सबैभन्दा ठुलो ट्री हाउस जुन् ६ हजार स्क्वाएर फुट्मा फैलिएको छ र यस्को उचाइ ५६ फीट रहेको छ भने यस्मा क्याफे सहित् बिभिन्न कुरहरुको साथै १२० जना सजिलै अटाउन सक्ने रेस्टुरेन्ट् पनि रहेको छ ,यो ट्री हाउस हेरि पोटोर भन्ने फिल्ममा प्रयोग गरिएको छ ।

बाँकी यता >>

सिकारु

म सुर्य प्रसाद् शर्मा'सिकारु' स्थाई बसोबास गुल्मिको अर्बेनि-८ मा।समयको गतिसङै बग्दै जादा बिदेसको भुमिमा कर्मगर्न पुगेको छु अहिले सम्म।धरै निरासा र र थोरै आसा लिएर।योग्यताको बारेमा भन्नु पर्दा टाइटल बाट नै थाहाहुन्छ कि म कुनैपनि कुरामा निपुण छैन त्यसैले म सिकारु।तरपनि आफ्नो काम चलाएकै छु।अपरिभाषीत जिन्दगिको दौरानमा धेरै बिरुवाहरु रोपे थोरै फल् पाए।तर पनि आसाको दियो बालिनै राखेको छु। खासगरि ब्लग् गर्नुको उद्देश्य ,साथिहरु संगको मित्रताको दुरिलाई नजिक बनाउन र मनमा तैरिएका तरंगहरुलाई तैराउन।मितताको भाव फैलाउन।त्सैले जानि नजानि सानो यो मित्ररुपि गोरेटोमा पाइला राखेको छु।मित्रहरुलाई अन्तरमन देखि स्वागत।कतै डुल्दा डुल्दै मेरो गोरेटोमा पाइला राख्नु भयो भने मनमा लागेको प्रतिकृया दिन नहिचकिचाउनु होला। हो । धेरै साथिहरुको ब्लगबाट धरै कुराहरु सिक्ने आवसर् पाएको छु मैले पनि।यो कुनै समाचारमुलक् ब्लग् होइन।मनका कुराहरुको बिसौनि हो। तपाइका कुराहरुलाइ पनि मेरो गोरेटोमा मिलाउन सक्नुहुन्छ भावबाहिनि स्पर्सबाट।मेरा कुरा यिनै हुन।र मेरो सबैमा साथित्वको मैत्रीभावनामा बग्ने आव्हानसहित बिदा-सिकारु

बाँकी यता >>

सिकारुको सिकाईमा मित्रता

सर्बपर्थम् त मित्रताको हात् फैलाउदै साथित्वको कमन्डलु लिइ हजुर् हरुकोघर् दैलोमा उभिइरहेको यो नव् भिखारिलाइ दुइ चार् शब्दरुपि भिक्षाहरु रखिदिन नहिचकिचाउनुहोला भनि बिनम्र आग्रह गर्दै रगतको नाता भन्दा भावनाको नाताले हजुर् हरु समक्ष मित्रताको यो लामो अनलाइनरुपि डोरिलाइ लमब्याएर साहारा लिन पाएकोमा आभार पनि प्रकट गर्न चाहान्छु।भनौ,हामि साना छदा साथिहरुको कपिमा लेखिने तो सम्झनारुपि अटोग्राफका पानाहरुमा लेखिने ति भावनाका साइनोहरुलाइ आज बिधुतिय् तरङ बाट तरङित् गराउदै तपाइहरुसमक्ष ,प्रस्तुत् भै जिवनलाइ नयासथिहरुको माझमा बिसाउने प्रयास गर्दैछु। साथै तपाइहरुको प्रतिकृया , सुझाव, सल्लाह अनिभावनाको उच्च मुल्याङ्कन गर्दै अगाडि बढनेछ हाम्रो यो डोरि।मलाइ लाग्छ एउटा असल् साथि नै जिवन् को ठुलो हिस्सा हो।जिन्दगिको हरेक् घुम्ति र मोडमा एउटा असल् साथित्वको भावना बाट् ओतप्रोत हुदै भावना तथा आत्मियताको नाताबिश्वको जुनै कुनामा बसेका हजुरहरुलाइ यो भावबाहिनि साइनोले अझ बलियो र शशक्त रुपमा बाध्न पाउनेछु भन्ने लक्ष्य लिएर नै यो सनो ब्लोग् रुपि मित्रमन्च बनाउने दुस्सहास गरेको छु।अनि साथिहरु हो जिवनमा उपेक्षारुपि मुस्कान र सुमधुर् आवाज् मात्र होइनकि एउटा बेदना र पिडामा छटपटिएको मुसाफिरलाइ पनि हाम्रो यो अनमोल् मित्रताले जिवनको हरेक पल् पलमा र सुखदुखको अनुभुतिमा पनि मिष्टभासि तथा भावबाहिनि सम्बन्धले यथाबत् रुपमा प्रमोद गराउदै सधै सत्प्रेरणा र सुमार्गको मुहान् बनोस हाम्रो यो अनमोल् सम्बन्ध। अन्त्यमा,अनन्तरुपि यो जिवनमा सधै हजुरहरुको माया साथ लाइ हतियार बनाएर जिवन् अनि समय सगै लडाइ गदै जिवनको उच्च शिखर् मा पुग्न सधै प्रेरित गर्ने खालको नवजागृत् सोचाइ र दार्शनिय बिचारहरुले लालायित बनाइ, मेरो मनको कुनामा हजुरहरुको तो अविषमरणिय प्रतिमा सधै जिवन्तता भै, सिर्जनाको गहन् मैत्रैभावले सुसन्जित पार्नेछ भन्ने आसाका सोच लिइ बिदा हुन चाहान्छु।धन्यबाद।

बाँकी यता >>